Wysoka sztuka i najwyższy kunszt realizatorski, czyli najlepsze płyty dla audiofilów i melomanów

Najlepsze płyty 2012 roku to wybitne osiągnięcia artystyczne poparte nadzwyczajną pracą producentów i realizatorów dźwięku. Realizacje te wytrzymują najsurowsze oceny zarówno melomanów, jak i audiofilów

Amber Rubarth. Sessions form the 17th Ward. Chesky Records. Amerykańska wokalistka to zupełnie nieprawdopodobne wcielenie najlepszych twórczych przymiotów Nory Jones i… Toma Waitsa. Produkcja doktora Chesky;ego, w pełni akustyczna, bez żadnej postprodukcji i w dodatku wykorzystująca technologię binauralną, świetnie eksponuje wielką muzykalność Amber, jej niezmierzoną wrażliwość i zadziwiającą inteligencję interpretacyjną. I pomyśleć, że tej klasy artystka na co dzień trudni się głównie supportowaniem wykonawców o wiele mniej utalentowanych… 

Kurtag. Ligeti. Music for Viola. Kim Kashkashian. ECM New Series. Muzyka współczesna na altówkę solo? To nie brzmi zachęcająco, a jednak gorąco namawiamy do wysłuchania płyty, która eksploruje rzadko nagrywany repertuar węgierskich kompozytorów i jest zapisem zdumiewających możliwości Kim Kashkashian, obejmujących nie tylko jej warsztat, lecz także umiejętność zgłębiania najbardziej subtelnych emocji. Album, który pozwala poczuć prawdziwie poruszającą siłę muzyki

Johann Sebastian Bach. Das Wohltemperierte Clavier. Andras Schiff. ECM New Series. Drugie podejście słynnego pianisty do wielkiego zbioru Bachowskich wprawek. Czy nowa interpretacja jest lepsza, bogatsza, dojrzalsza? Oczywiście, bo przecież Bacha czyta się jak Szekspira – za każdym razem towarzyszą temu nowe myśli, świeże doświadczenie, inne spojrzenie, ciekawsze refleksje… Dla Schiffa kolejne spotkanie z twórczością Bacha nie jest kurtuazyjnym teatrzykiem, lecz wyprawą do źródeł geniuszu jednej z największych postaci w historii

Leonardo Vinci. Artaserse. Concerto Koeln. Diego Fasolis. Virgin Classics. Ostatnie dzieło kompozytora urodzonego w 1690 roku w Strongoli. Wydanie Virgin Classics to fonograficzna prapremiera, godna najwyższych pochwał nie tylko ze względu na świetną reżyserię dźwięku, ale także niezapomniany występ aż 5 kontratenorów, na czele z supergwiazdą, czyli Philippem Jarrousky’m. Vinci, prawdopodobnie otruty w 1730 roku w jakiejś gorszącej aferze miłosnej, napisał ponad 30 oper i chętnie byśmy spędzili najbliższe lata – dzięki zachęcie Fasolisa – na poznawaniu jego twórczości

Antonio Vivaldi. La Cetra. Holland Baroque Society. Rachel Podger.Channel Classics. Jeśli angielska skrzypaczka nie jest inkarnacją Il Prete Rosso, to naprawdę nie wiemy, co sądzić o jej wybuchowym temperamencie, który w twórczości Wenecjanina ma pełne i niczym tamowane ujście. Przez wiele lat za jedno z największych dokonań fonograficznych wszech czasów uważaliśmy album „La Stravaganza” nagrany dla tej samej wytwórni z udziałem Rachel i Arte dei Suonatori wiele lat temu – po wysłuchaniu „La Cetra” wiemy, że niektóre cuda jednak się powtarzają

Berg. Beethoven. Violin Concertos. Orchestra Mozart. Isabelle Faust. Claudio Abbado. Harmonia Mundi. Perfekcja, która rzadko znajduje taki wyraz, jak w tym nagraniu. W tym wyjątkowym spełnieniu dwóch jakże różnych koncertów trudno kogokolwiek wyróżnić; byłoby to niesprawiedliwe, ale przede wszystkim brutalne. Brutalne w takim sensie, w jakim oddziela się znaczenie od treści czy zasadę od reguły. Wydaje nam się, że określenie „spełnienie” jest tutaj bliższe niż trywialny termin „interpretacja”, daleki od metafizyki uchwyconej w tym zapisie. Jesteśmy przekonani, że jeśli gdzieś na świecie istnieje człowiek zdolny do stworzenia jednolitej teorii pola, to tylko dlatego jeszcze jej nie opisał, iż brakuje mu jednego oczywistego transcendentnego prztyczka. Podeślijcie więc mu tę płytę…

Penderecki. Fonogrammi. Horn Concerto. Partita. Warsaw Philharmonic Orchestra. Antoni Wit. Naxos. Retrospektywa Wita i Filharmoników Warszawskich wydawana przez Naxos to świetna okazja, żeby we właściwym kontekście umieścić twórczość kompozytora, który w 2013 obchodzić będzie swoje 80-lecie, przy czym mówiąc o właściwym kontekście mamy na myśli miejsce w panteonie współczesnych mistrzów, żeby nie powiedzieć więcej. Kolejne płyty z utworami Krzysztofa Pendereckiego pokazują, że o ile w ogóle w sprawach artystycznych funkcjonuje coś takiego jak racja, to z pewnością lokuje się ona bliżej hipotez naszego wielkiego rodaka niż jego krytyków, nieporadnie zbierających swoje refleksje w jakąś – zazwyczaj mocno mglistą – teoryjkę. Świetny album, świetna realizacja.

Jean-Philippe Rameau. Suites „Orchestre. Le Concert des nations. Jordi Savall. Alia Vox. Album, będący realizacyjnym majstersztykiem, prowokuje dwie refleksje. Pierwsza jest taka, że ci, którzy gardłują za powszechną legalizacją marihuany mają nędzne wyobrażenie o stanie euforii. Stan euforii to nie jest pobudzenie po wypaleniu skręta, to jest stan po wysłuchaniu albumu Jordi Savalla. Druga refleksja jest taka, że jeśli Francuzi od kilkuset lat słuchają tak radosnej muzyki jak muzyka Rameau, jakżeż przecież różnej od żałobnej spuścizny naszych dziadów, to muszą, po prostu muszą być innymi ludźmi niż my.  

Quiet Winter Night. Hoff Ensemble. 2L. Zimna jazzowa perfekcja z Norwegii. Niektórych może drażnić niewyszukana wokalistyka sprowadzonych do tego projektu norweskich śpiewaków, wystarczy jednak wmówić sobie, że w ich manierze zawarta jest metafora szorstkich, lodowatych i posępnych granitów rosnących wzdłuż fiordów, by dostrzec ziarno prawdy w kolejnym porażającym swoją techniczną doskonałością przedsięwzięciu najlepszej audiofilskiej wytwórni świata, przełamującej stereotyp, że co dla miłośników dobrego brzmienia, to nudne i proste jak wódka z reniferzym udkiem. Album wydany m.in na Blu-ray Audio i winylu.

Berlioz. Sympnie fantastique. Orchestre National de Lyon. Leonard Slatkin. Naxos. Wytwórnie, chyba już bez powodu bardziej renomowane niż Naxos, w 2012 roku często brnęły w bardzo podejrzane pomysły (patrz „Silfra” z Hilary Hahn, „Gold Dust” Tori Amos czy „Beethoven For All” Barenboima), dając złudzenie różnorodności, która jednako okazywała bardzo szybko się konceptualną desperacją, a najczęściej czczą zabawą. Tymczasem wiele niezależnych marek, w tym Naxos, odnajdywało na powrót fundamentalne wartości w organicznej pracy nad wielkim repertuarem i podstawowym katalogiem. Paradoksalne więc to, że najlepsza klasyka – w pełnym rozumieniu tego słowa – w mijającym roku powstawała w takich wytwórniach, jak Hyperion (koncert Mendelssohna w wykonaniu Ibragimowej), Harmonia Mundi („La finta gardiniera” Mozarta pod Jacobsem), Naive (komplet symfonii Schuberta z Minkowskim) czy Naxos, której czołowym osiągnięciem jest „Symfonia fantastyczna” Berlioza uzupełniona uwerturą „Korsarz”. Dla takich rzeczy warto wydawać pieniądze.

Najlepsze albumy ostatnich tygodni. Z niezliczonych nowości wybraliśmy płyty, których niezrównany artyzm dorównuje sztuce realizatorskiej

Johann Sebastian Bach. Das Wohltemperierte Klavier. Andras Schiff. ECM, 4 CD. Interpretacja pozbawiona wad, pełna dojrzałych barw, idealnie wyważona, głęboko przemyślana i subtelnie zmaterializowana. Gdyby ten zapis, wyborny także od strony technicznej, można było przetłumaczyć na język architektury, prawdopodobnie wyłoniłby się soczyście nasłoneczniony Akropol tylko leciutko poprawiony przez Kenzo Tange…

Mendelssohn. Violin Concertos. The Hebrides. Alina Ibragimova. Orchestra of the Age of Enlightenment. Vladimir Jurowski. Hyperion, 1 CD. Spontaniczna muzykalność 25-letniej rosyjskiej skrzypaczki oraz fantazyjna zamaszystość Jurowskiego to najważniejsze składniki wykonania, które nas osobiście przekonuje całkowicie i bezapelacyjnie nutą leciutkiej nonszalancji. A jest ona – w naszej opinii – niezwykle potrzebna podczas odtwarzania utworów skłaniających do przybierania tonów zbytniej powagi. Reżyseria dźwięku – znakomita.

Mozart. La Finta Giardiniera. Freiburger Barockorchester. Rene Jacobs. 3 CD. Harmonia Mundi. Wczesna opera buffa w opracowaniu dokonanym już po śmierci Mozarta, dzięki czemu zyskała ona orkiestrację typową dla późnego stylu Wolfganga Amadeusza. To młodzieńcze dzieło kompozytora, którego inwencja już wtedy znacznie wykracza poza zwykły talent, daje momentami zasmakować głębi jego najważniejszych dzieł operowych, ale bez przesady i popadania w egzaltację – jest bowiem przede wszystkim „Fałszywa ogrodniczka” utworem pozwalającym pławić się w rozkosznej muzyce o powabie tym większym, że podkreślonym doborem świetnych solistów.

Vivaldi. L’Oracolo in Messenia. Europa Galante. Fabio Bondi. Virgin Classics, 2 CD. Światowa fonograficzna premiera opery zrekonstruowanej przez Fabiego Biondi. Trwająca 150 minut historia, obfitująca w wątki polityczno-kryminalne ze szczyptą matrymonialnych, jest pasmem porywających popisów wokalno-orkiestralnych, których wartości w żaden sposób nie umniejszy znajomość tysięcy innych, jakże podobnych, lecz z jakimż smakiem cieniowanych numerów stworzonych przez Vivaldiego. 

Alexandre Tharaud. Le Boef Sur Le Toit. Swinging Paris, Virgin Classics, 1CD. Pełna humoru, zjadliwych przeróbek, ciętych parodii i błyskotliwych cytatów ścieżka muzyczna do nocnego życia słynnego w latach 20. ubiegłego wieku paryskiego kabaretu „Byk na dachu”, w którym bywali znamienici przedstawiciele ówczesnej bohemy. Muzyka m.in. Gershwina, Kalmana, Ravela, Milhauda, Kerna, Chopina, a nawet Wagnera, mnóstwo gości, różnorodność form oraz szampańska zabawa – to wszystko czyni z tej płyty okazję do powtórzenia dekadenckiego melanżyku w stylu Kiki de Montparnasse. 

Płyty, dla których warto zgrzeszyć. Wielokrotnie
Z czystym sercem, w szlachetnej intencji oraz bez cienia zażenowania, iż ulegliśmy jakiejś promocji (prosimy śmiało klikać w reklamy – to nie wpływa na naszą politykę), proponujemy Państwu kilka realizacji, które – naszym zdaniem – zasługują na wyjątkową uwagę. Nadto – gwarantują one podwójną satysfakcję: audiofilską i artystyczną.

Chodziliśmy wokół tej płyty – prawdę mówiąc – przez kilka tygodni, zastanawiając się, jakim człowiekiem jest Paul Lewis, skoro zdecydował się nagrać Wariacje Diabellego po naszym (i trochę Węgrów) Piotrze Anderszewskim, który stworzył natchnioną niepokornym duchem i jawnie ikonoklastyczną intepretację, będącą dla nas już na wieki wieków miarą nie tylko oceny tego popularnego dzieła Beethovena, ale także skalą talentu artystów fortepianu. To jest tak, jak z Wariacjami Goldbergowskimi w wykonaniu Rosalyn Tureck, wobec którego nawet Glenn Gould wydaje się tylko znerwicowanym prozaikiem. Kiedy już jednak zdecydowaliśmy się posłuchać Lewisa, okazało się, że w tym młodym człowieku kryje się, o dziwo!, ekscentryk wystarczająco pomysłowy, żeby nie nudzić na śmierć jakąś ekstremalną psychoanalizą Beethovena. Technicznie nagranie jest palce lizać – powstało w berlińskim studio Teldex.
BEETHOVEN, DIABELL-VARIATIONEN, PAUL LEWIS, HARMONIA MUNDI, CD

Keith Jarrett potrafi od czasu do czasu zaskoczyć czymś niepojęcie naiwnym, by nie powiedzieć infantylnym, co zresztą zaskarbia mu sympatię milionów idiotów na świecie, myślących że jak facet zaimprowizuje smutny i melodyjny kawałek, to jest wysłannikiem obcej i bardziej inteligentnej cywilizacji. Tym razem jednak Amerykanin prezentuje formę przypominającą, iż jego muzyczny instynkt ogarnia dużo więcej niż oczekiwania sentymentalnych matołków. Oto wytrawny album artysty, który potrafi oddzielić sztukę od plażowania. To trochę inna postawa niż ta, którą przedstawia Leszek Możdzer.
KEITH JARRETT, RIO, ECM, 2 CD

Maestro Wit, od wielu lat nagrywający z uporem godnym lepszej sprawy dla odrzucanej z powodu swojej taniości wytwórni Naxos, sprawia na nas wrażenie człowieka, który zrozumiał dużo więcej niż chciałby – gdyby miał osobowość np. Gustavo Dudamela – opowiedzieć na łamach kolorowej prasy. I za to go cholernie cenimy – swoją przenikliwością nie epatuje w publicznych stylizacjach, tylko w tam, gdzie wymaga się trudnego oświecenia. Pokłony dla Aleksandry Nagórko i Andrzeja Sasinów, autorów reżyserii dźwiękowej tego wydania.
JANACEK, GLAGOLITIC MASS, SINFONIETTA, WARSAW PHILHARMONIC ORCHESTRA, ANTONI WIT, CD, NAXOS

Szostakowicz – jeden z najbardziej fascynujących kompozytorów wszech czasów – nigdy prawdopodobnie nie powiedział o sobie, że jest człowiekiem szczęśliwym. Rewolucja, Lenin, Stalin, czystki, egzekucje… Tym bardziej zadziwiające, w jaki sposób i wbrew obowiązującym normom, wymagającym optymizmu bez zastrzeżeń, udało mu się w swojej twórczości przekazać, bez wyroku!, prawdę o ponurej rzeczywistości, z którą mierzył się praktycznie na każdym kroku. A już na prawdziwy cud zakrawa, że potrafił – mimo czarnej, beznadziejnej, kryminalnej i egzekucyjnej powszedniości – pisać coś innego niż ukrytą skargę na los. Jeden z takich cudów Szostakowicza został zarejestrowany przez szwajcarskich muzyków. Koniecznie!
DYMITR SZOSTAKOWICZ, NEW BAYLON, BASEL SINFONIETTA, MARK FITZ-GERALD, 2 CD, NAXOS

Zdajemy sobie sprawę z tego, że projekty Jordi Savalla, eksplorujące muzyczne związki między Północą i Południem, pachną cepieliadą i wieczorkami zapoznawczymi w pięciogwiazdkowych hotelach Grecji, Egiptu czy Maroko, czyli czystym kiczem, chcielibyśmy jednak nieśmiało zwrócić uwagę, iż nawet przy takich okazjach człowiek poszerza swój horyzont, i to nie tylko seksualny, ale także biznesowy, kulturalny i – olala! – cywilizacyjny. Dlatego jesteśmy zdecydowanymi zwolennikami wszystkich tego rodzaju konceptów Jordi. Tym większymi, że wydaje je w absolutnie genialnych realizacjach SACD.
LA SUBLIME PORTE, VOIX D’ISTANBUL 1430-1750, HESPERION XXI, JORDI SAVALL, ALIA VOX, SACD

Najlepsze wydawnictwa płytowe 2011 roku

Proszę nam wybaczyć, ale nie przyłączymy się do milionów ludzi na świecie, którzy uważają, że na najwyższe wyróżnienia za dokonania w ostatnim okresie zasługują takie postaci, jak Adele, Florence and The Machine czy Michael Buble. Za dużo pieniędzy wydaliśmy w swoim życiu na muzykę, by w twórczości obecnych mega-gwiazd, roztaczających wokół swojej naiwności klimat fenomenu, odnaleźć cień jakiejkolwiek wielkości. Jest jej za to bez miary w autorach pozycji, które uznaliśmy w swoim skromnym przekonaniu za wyjątkowe udane, niemal kanoniczne, a na pewno ponadczasowe. Poniżej zatem – 13 najlepszych wydawnictw roku 2011. Wśród nich pozwoliliśmy sobie umieścić 2 boksy, które – naszym zdaniem – powinny trafić na półkę każdego szanującego się melomana, audiofila i kolekcjonera.

Najlepsze albumy ostatnich kilku tygodni. Melomanom i audiofilom gwarantujemy pełną satysfakcję

Są płyty, na które czeka się w napięciu. Wiele sobie obiecywaliśmy po albumie z symfoniami Beethovena zagranymi przez orkiestrę Gewandhausu pod dyrekcją Riccardo Chailly. Czy się przypadkiem nie zawiedliśmy? O naszych reakcjach na to oraz kilka innych arcyciekawych wydawnictw – poniżej.

Autoryzowane przez polską artystkę nagrania czterech jej utworów, wykonanych i świetnie zarejestrowanych w Studio Radia Wrocław. Hanna Kulenty jest jedną z niewielu, być może nawet ostatnią kompozytorką, która potrafi jeszcze w zgrzybiałą formę postminimalizmu tchnąć własną inwencję, wykraczającą poza przewidywalny banał. Spośród setek twórców, sięgających czasem bezwstydnie i z pełną premedytację po środki będące w zasięgu tego nurtu, Polkę wyróżnia przede wszystkim to, iż z łatwością – użyjmy tu modnego terminu – uprzestrzennia płaskie struktury minimalu, wykorzystując względność czasu. Muzycy wykonujący na tej płycie kompozycje Kulenty doskonale to rozumieją, nie poddając się żadnym wątpliwościom, które w tym przypadku strywializowałyby zamiary twórczyni. Ważna płyta, dokumentująca bogatą, wszechstronną i oryginalną twórczość artystki, która jest z pewnością centralną postacią polskiej i europejskiej sceny muzycznej.
Hanna Kulenty, Music 4, Gośka Isphording, Bartosz Koziak, Wrocław Philharmonic Choir, Leopoldinum, Ernst Kovacic, CD, DUX

Wspaniała rzecz! Zarówno Chailly, jak i Gewandhausorchester znajdują się tutaj w olimpijskiej formie, dzięki czemu ich Beethoven nabiera zdumiewającej żywotności i staje się źródłem niezwykłej siły przeżyć, porywających uniesień i autentycznych wzruszeń. Włoski dyrygent prowadzi lipską kapelę szybką, zdecydowaną, energiczna ręką, będąc przy tym niesłychanie precyzyjnym w każdym geście i w każdym zamiarze. Muzyka wielkiego Niemca, poprzez niesłychane skupienie energii wszystkich uczestniczących w tych nagraniach artystów, rozchodzi się niczym fala uderzeniowa i nie pozostawia żadnych niejasności, jakie dźwięki towarzyszyły Wielkiemu Wybuchowi! Reżyseria nagrania – wybitna!
Beethoven, The Symphonies, Riccardo Chailly, Gewandhausorchester, 5 CD, Decca

To już 50 tom kantat w epickiej podróży Japończyków przez muzyczny świat Jana Sebastiana Bacha. Mamy wrażenie, że im bliżej końca tego imponującego projektu, w tym większym natchnieniu uczestniczący w tym przedsięwzięciu muzycy przystępują do wykonywania kolejnych arcydzieł lipskiego kantora. Zachwycająca biegłość i techniczna perfekcja zawsze były mocnymi stronami interpretacji dyrygenta Masaaki Suzuki oraz jego Bach Collegium Japan, można jednak było często mieć spore zastrzeżenia do powściągliwości, a wręcz obojętności wobec duchowych aspektów kantat. Na szczęście od niedawna słychać w zapisach wzbierającą spontaniczność, a nierzadko nawet oznaki prawdziwego objawienia, do którego prowadzi obcowanie z arcydziełami Jana Sebastiana.
Bach, Cantatas vol. 50 (BWV 49, 145, 149, 174), Bach Collegium Japan, Masaaki Suzuki, SACD, BIS

Dwupłytowy album powstały podczas koncertu, który odbył się u stóp ateńskiego Akropolu, w Herod Atticus Odeon, w czerwcu ubiegłego roku. Wzięła w nim udział wybitna śpiewaczka Maria Farantouri, wykonującą nie tylko tradycyjne greckie utwory ludowe, ale także kompozycje Mikisa Theodorakisa czy Eleni Karaindrou. Artystce podczas występu towarzyszyła grupa muzyków z legendarnym saksofonistą Charlesem Lloydem na czele. Nagranie, wyprodukowane przez Manfreda Eichera, to bardzo inspirujący przykład połączenia dość egzotycznego folku i mainstreamowego jazzu. Nie zawsze efekty takich krzyżówek są satysfakcjonujące, jednak tym razem otrzymujemy kreację bardzo inteligentnie zrównoważoną.
Athens Concert, Charles Lloyd, Maria Farantouri, 2 CD, ECM

Pełen rozmachu dramat operowy Vivaldiego, w którym kompozytor daje wielokrotnie przykłady swojego wszechstronnego geniuszu. Wspaniałe arie, przepyszna symfonika, dynamiczna akcja – trudno o większą przyjemność, zwłaszcza że „Farnace” z chorwackim kontratenorem Maksem Emanuelem Cencicem został pod dyrekcją Diego Fasolisa zrealizowany po prostu brawurowo. Nie znajdujemy w tym albumie słabych punktów i polecamy go z wyrazami najwyższego uznania dla wszystkich autorów tej nadzwyczajnej pozycji.
Vivaldi, Farnace, I Barocchisti, Diego Fasolis, 3 CD, Virgin Classics

Płyty o wartościach, które przetrwają najgorszy kryzys

W przeciwieństwie do rządowych półgłówków i bankowych osłów, którzy nawet po wydaniu kilkudziesięciu bilionów dolarów nie są w stanie niczego zapewnić, my gwarantujemy Państwu pięciogwiazdkową satysfakcję z naszych rekomendacji oraz pełny udział w zyskach od przekonania, że towarzystwo odpowiedzialne za niezbyt obecnie melanżowy klimacik na świecie wyląduje w piekle, gdzie z radiowęzła będzie dobiegał obleśny chichot Dody, porno-klaskanie Rubika i wokalizy Steczkowskiej, a zamiast czystej koki będzie tylko gorąca pasta do butów.

Poniżej – kilka albumów, na które chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę ze względu na ich niezwykłe zalety artystyczne i  audiofilskie.

Czteropłytowy album ze wszystkimi utworami klawesynowymi Louisa Couperina to wyrafinowany prezent dla miłośników francuskiego baroku oraz wytrawnych koneserów tego rodzaju repertuaru. Richard Egarr nagrywając kompozycje Louisa, nie wiedzieć czemu mniej cenione i rzadziej wykonywany niż kompozycje Francoisa, zorganizował je w suity, dając świadectwo wielkiej znajomości rzeczy oraz subtelnego wyczucia stylistycznego. Na marginesie – angielski klawesynista nie ma nic przeciwko temu, by podczas odtwarzania płyt włączyć tryb… shuffle. Materiał został zrealizowany w dwóch znakomitych brytyjskich studiach: Air Studios i Potton Hall.
Louis Couperin, The Complete Harpsichord Works, Richard Egarr, 4 CD, Harmonia Mundi USA

Wyjątkowa kolekcja 6 winyli, która ukazuje się przy okazji wydania 50-płytowego wyboru najlepszych dźwiękowo i artystycznie produkcji dokonanych przez wytwórnię Decca w erze stereofonicznej. Nie ma co się rozwodzić nad wybranymi do tłoczenia interpretacjami, gdyż są one po prostu kanoniczne. Spośród znajdujących się tutaj albumów aż dwa po raz pierwszy zostały opublikowane na analogu: „Turangalila Symphonie” Messiaena (Riccardo Chailly, Concertgebouw Orchestra, 1992) oraz koncerty skrzypcowe Beethovena i Brittena wykonywane przez Janine Jansen, Deutsche Kammerphilharmonie Bremen i Paavo Järvi (2009). Nagrania są zapisane na 180-gramowych krążkach, zaś w pudełku znajduje się dodatkowo kupon upoważniający do ściągnięcia całego materiału w formacie MP3 o jakości 320 kB/s.
The Decca Sound, 6 LP 180 g

Recital francuskiego pianisty, który odbył się w Wiener Konzerthaus w maju br. Niewątpliwie jest to jeden z ciekawszych projektów związanych z obchodami 200-lecia urodzin Franciszka Liszta. Aimard skonstruował program swojego występu w ten sposób, by pokazać twórczość węgierskiego wirtuoza na tle dokonań kompozytorów dziedziczących w pewnym sensie jego artystyczny genotyp. W takim kontekście jawi się on przede wszystkim jako innowator, odkrywca i prorok, a nie salonowy heros romantycznych salonów. Cenny koncept i bardzo porządna krecja.
Pierre-Laurent Aimard, The Liszt Project: Liszt, Bartok, Berg, Messiaen, Ravel, Scriabin, Stroppa, Wagner, 2CD, Deutsche Grammophon

Rekonstrukcja niepublikowanych do tej pory nagrań Oscara Petersona, pochodzących z lat 70. i 80. ubiegłego wieku. Przedsięwzięcie rozpoczęło się jeszcze za życia wielkiego kanadyjskiego pianisty w 2007 roku. Zespół studia Zenph do replikowania zapisów używa skomplikowanej aplikacji komputerowej, która jest w stanie oddać wszystkie niuanse i każdy aspekt dowolnego archiwalnego materiału. W ten sposób zostały już odświeżone nagrania Arta Tatuma, Glenna Goulda i Sergieja Rachmaninowa. Materiał Petersona został zarejestrowany na specjalnie spreparowanym i oprogramowanym przez zespół Zenpha fortepianie Bösendorfer Imperial w Studio Two w Abbey Road Studios (Londyn). Płyta – jak zwykle w tej serii – zawiera wersję stereo oraz wersję binauralną. Audiofilska perła
Oscar Peterson, Unmistakable, Zenph Re-Performance, 1 CD, Sony Music

Eklektyzm Mykietyna nie wszystkim musi się podobać, tak jak nie wszystkich musi przekonywać emocjonalna wartość jego dotychczasowej twórczości, która bardzo często skupia się gdzieś poza intencjami i ponad motywacją kompozytora. Tym razem jednak mamy do czynienia z dziełem dojrzałym, głęboko poruszającym i uczciwie poprzez swoją bezpośredniość angażującym. Nie dlatego, że Mykietyn zrezygnował ze swojego progresywnego minimalizmu, lecz dlatego, że udało mu się wreszcie wykorzystać dostępne w obrębie tego gatunku środki w taki sposób, by nie pozostawiać odbiorcy w pustce czystej retoryki, lecz uczynić go świadkiem wydarzeń prawdziwie wstrząsających. Album powstał w podkrakowskich Alvernia Studios, które – jesteśmy o tym przekonani – szybko staną się ulubionym miejscem tworzenia audiofilskich arcydzieł.
Paweł Mykietyn, Pasja wg św. Marka, Urszula Kryger, Katarzyna Moś, Maciej Stuhr, AUKSO, Marek Moś, 2 SACD, Narodowy Instytut Audiowizualny

Albumy, których wartość trafi w oczekiwania zarówno melomanów, jak i audiofilów

Kiedy Steve Jobs ogłosił, że rezygnuje z zarządzania swoją firmą, popadliśmy – mimo uczuciowej ambiwalencji wobec tej postaci – w liryczny sentymentalizm, który objawił się nagłą potrzebą zamiany supernowoczesnej aparatury, wykorzystywanej w trybie ciągłym i roboczym, na coś bardziej analogowego.

I tak oto zastąpiliśmy ultrawydajny wzmacniacz tranzystorowy z zaawansowanym przetwornikiem cyfrowo-analogowym na pokładzie starożytną konstrukcją lampową, pracującą w czystej klasie A. Ponieważ mamy genetyczną skłonność do eksperymentowania, sprawdziliśmy, jak będzie się sprawował triodowy wzmacniacz z serwerem muzycznym, w którym zgromadziliśmy trochę dobrej jakości plików. To było straszne! Komputerowe audio okazało się źródłem makabrycznych zakłóceń, które praktycznie uniemożliwiły słuchanie muzyki w tak nietypowej konfiguracji. Wnioski?

Wniosek 1: Steve może i popchnął świat do przodu, ale nie każdy za tym światem nadąża. Wniosek 2: dopóki świat cyfrowy w zetknięciu ze światem analogowym będzie powodował tak katastrofalne efekty, dopóty będziemy kupować zwykłe płyty. Poniżej – 5 najlepszych spośród tych, które ostatnio wpadły nam w ręce. Ich zawartość wyróżnia się tak pod względem artystycznym, jak i sonicznym.

Kompletne wydanie walców Chopina w wykonaniu brytyjskiego pianisty Stephena Hougha, który nawet przez chwilę nie wykazuje skłonności do salonowych interpretacji tych popularnych utworów naszego kompozytora. Dla większości pianistów ten repertuar jest jednoznacznym zaproszeniem do ekshibicjonistycznych popisów i mierzenia się z odpornością publiczności na sztuczną wrażliwość, w tym przypadku jednak mamy do czynienia z artystą, zdającym sobie sprawę z tego, że dżentelmen nie powinien ulegać egzaltacji nawet pod prysznicem. Hough gra tak, jakby grał sam Chopin, gdyby psychicznie był bardziej stabilny.
Chopin, The Complete Waltzes, Stephen Hough, Hyperion, 1 CD

„Ariodante”, opera Handla pochodząca z 1735 roku, w wielu aspektach jest wyjątkowa, długo jednak czekała na realizację płytową, która oddałaby wszystkie walory tego arcydzieła. Problem polega na tym, iż od całego zespołu śpiewaków wymaga ono najwyższego kunsztu – nie wystarczy obsadzenie dobrze dysponowanych gwiazd tylko w dwóch głównych rolach Ariodantae i Ginewry. Ciężar dramaturgiczny, ale także wokalny jest rozłożony bardziej proporcjonalnie niż w innych operach Jerzego Fryderyka, więc w obsadzie nie powinno być słabych punktów. Dlatego dopiero pierwszym nagraniem wystarczająco satysfakcjonującym jest nagranie Marca Minkowskiego (Archiv Produktion 1997) z Anną Sophie von Otter oraz Ewą Podleś. Wielu krytyków uznaje je wręcz za wzorcowe, jednak po wysłuchaniu najnowszej produkcji Alana Curtisa i Joyce DiDonato, będącej w szczytowej formie, powinni oni zweryfikować swoją opinię i oddać palmę pierwszeństwa amerykańskiemu dyrygentowi oraz jego ekipie.
Handel, Ariodante, DiDonato, Gauvin, Puertolas, Lemieux, Lehtipuu, Brook, Il Complesso Barocco, Alan Curtis, Virgin Classics, 3CD

Nigdy nie ukrywaliśmy naszej – być może nadmiernej i nie zawsze uzasadnionej – sympatii dla Jordi Savalla oraz jego międzynarodowego kontyngentu specjalistów, wypuszczających regularnie projekty eksplorujące mało znane, acz wielce interesujące zjawiska z muzycznej przeszłości, nie tylko europejskiej. Katalończyka często ponosiła przy tym fantazja i temperament (co ściągało na jego głowę gromy purystów), nigdy jednak nie zapominał o pięknym brzmieniu i przykładnej reżyserii dźwiękowej. Najnowszy album – w przeciwieństwie do kilku poprzednich – nie ma żadnych ambicji muzykologicznych i jest przedsięwzięciem czysto rozrywkowym, trudno bowiem inaczej określić dwie płyty z suitami orkiestrowymi Rameau, pochodzącymi z jego czterech oper. Nie ma tu ani głębokich myśli, ani szczególnie szlachetnych przeżyć – jest za to czysta sensualność, niewymowny hedonizm oraz nieumiarkowana radość. Nagrania, którą zawsze trzeba mieć pod ręką na wypadek depresji.
Jean-Philippe Rameau, L’Orchestre de Louis XV, Suites d’Orchestre, Le Concert des Nations, Jordi Savall, Alia Vox, 2 SACD

Płyta urzekająca wspaniałą, rozległą i wieloplanową sceną muzyczną, którą świetnie udało się odwzorować Adamowi Binksowi, będącemu w tym przedsięwzięciu jednocześnie producentem, inżynierem i reżyserem dźwięku. Muzyka Johna Ruttera, brytyjskiego kompozytora urodzonego w 1945 r., fantastycznie rozbrzmiewa we wnętrzach katedry St Alban i tworzy idealną równowagę w odbiorze każdego słuchacza, oczekującego nowoczesności połączonej z tradycją brytyjskiego śpiewu chóralnego. A że efekt wydaje się czasami trochę zbyt hollywoodzki? Cóż, jeśli ktoś uważa soundtrack „Gladiatora” za śmieć, raczej nie powienien się zbliżać do tej płyty.
John Rutter, Gloria, Magnificat, Te Deum, Ensemble DeChorum, Andrew Lucas, Naxos, 1 CD

Renesansowe kompozycje wykonywane na kopiach instrumentów zaprojektowanych przez Leonarda da Vinci. Wśród wielu talentów, które posiadł włoski geniusz, był również talent muzyczny, jednak mówi się o nim rzadziej niż o innych, może dlatego, że nie zachowało się żadne dzieło muzykologiczne jego autorstwa, a wiadomo, iż popełnił co najmniej jedno. Leonardo był jednak nie tylko teoretykiem – cieszył się opinią wirtuoza w grze na lirze da braccio, uchodził też za wybitnego improwizatora oraz świetnego akompaniatora. Przy okazji był wynalazcą, m.in instrumentu nazwanego viola organista, który można usłyszeć na tej wyjątkowej płycie zespołu Musica Antigua, kierowanej przez Eduardo Paniaguę.
L’Amore Mi Fa Sollazar, Obrecht, Desprez, Mena, Tinctoris, de Milan, Musica Antigua, Eduardo paniagua, Pneuma, 1 CD

Płyty, których po prostu nie wolno przegapić!

Gdyby którejś nocy funkcjonariusze ABW kazali nam się spakować, na pewno byśmy negocjowali zamianę szczoteczki do zębów na kilka płyt. Wśród nich byłyby te, które omawiamy poniżej. Na marginesie – czy aresztanckie cele wyposażone są w dobre hi-fi? Jeśli ktoś orientuje się, prosimy o kontakt. Tak na wszelki wypadek.

Koncert czterech wybitnych dżezmenów, zarejestrowany w grudniu 2010 roku w nowojorskim klubie Birdland. Wspólny występ Lee Konitza, Brada Mehldaua, Charlie Hadena i Paula Motion, dzięki ich wielkiemu doświadczeniu, głębokiej erudycji, subtelnej inteligencji oraz niesłychanej wrażliwości, stał się historycznym wydarzeniem, ukazującym gatunek muzyczny, o którym wielu sądzi, że już dawno się skończył, w perspektywie intelektualnej spekulacji poddanej skrajnej intuicyjności. Słuchanie tej płyty, zawierającej zaskakujące interpretacje znanych standardów, m.in. „Oleo” Sonny’ego Rollinsa i „Solar” Milesa Davisa, jest jak kontakt z inną, lepszą cywilizacją. Realizacja techniczna – klarowna i bardzo przestrzenna.
Lee Konitz, Brad Mehldau, Charlie Haden, Paul Motion, Live at Birdland, ECM, CD

Reedycja kompletu koncertów fortepianowych zarejestrowanych w latach 2005-2006 przez warszawską orkiestrę pod dyrekcją Tadeusza Karolaka. Solistką jest Viviana Sofronitsky, córka legendarnego pianisty Vladimira Sofronitsky’ego, która do serii nagrań wybrała idealnie brzmiące fortepiano Paula McNulty’ego (na dwóch płytach zastępuje je klawesyn Yvesa Beaupre). Rosjanka świetnie miarkuje Mozartowskie emocje i nigdy nie ulega pokusie przypochlebiania się, co sprawia, że muzyka ciągle zachowuje swój nienagannie klasyczny, pełen czaru, gracji i powabu styl. Realizatorem całości jest Andrzej Lupa, który umiejętnie zbalansował dźwięk fortepiano i orkiestry.
Mozart, Complete Piano Concertos, Viviana Sofronitsky, Musica Antiqua Collegium Varsoviense, Tadeusz Karolak, Etcetera, 11CD

Ultymatywne wydanie albumu, który – ukazawszy się w 1980 r. na dwóch longplayach – wzbudził natychmiastowy zachwyt zarówno melomanów, jak i audiofilów. Gregorio Paniagua odkrył szerokiej publiczności mało znany rozdział w historii muzyki europejskiej, prezentując twórczość kompozytorów z Półwyspu Iberyjskiego w okresie trzech wieków (XV-XVII). Mieszają się w niej najróżniejsze wpływy – arabskie, sefardyjskie, włoskie, francuskie, flamandzkie, niemieckie – stąd niespotykane gdzie indziej bogactwo form, brzmień i barw. Paniagua wykorzystał podczas nagrań dziesiątki najbardziej egzotycznych instrumentów, które pozwolą przetestować sprzęt od dołu do góry. Oryginalny analogowy zapis został przetransferowany bezpośrednio do formatu DSD, a dzięki pojemności płyty SACD udało się na jednym krążku po raz pierwszy zapisać całość tej sesji – trwa ona aż 87 minut! Wydawnictwo po każdym względem spektakularne.
La Spagna, Atrium Musicae de Madrid, Gregorio Paniagua, BIS, SACD

Ostatni występ Witolda Lutosławskiego w roli dyrygenta własnych dzieł odbył się 24 października 1993 roku w kanadyjskim Toronto. W programie koncertu znalazło się 5 znanych kompozycji naszego rodaka. Niewielki skład orkiestry oraz bezbłędna akustyka Premiere Dance Theatre pozwoliły ukazać z niezwykłą wyrazistością ich precyzję oraz ekspresję – Lutosławski jako twórca i dyrygent pokazuje się tutaj jako mistrz zwięzłości, która to cecha rzadko występuje w krytyce jego dokonań. Płyta o wielkiej wartości artystycznej, dokumentalnej i fonograficznej.
Lutosławski’s Last Concert, New Music Concerts Ensemble, Lutosławski, Naxos, CD

Lizbona-Buenos Aires-Paryż – taki szlak wyznacza program najnowszej płyty Cristiny Branco, jednej z najpopularniejszych fadistek świata. Dlaczego artystka zdecydowała się na nietypowe zestawienie fado i tango? Wbrew pozorom obydwa gatunki mają ze sobą wiele wspólnego – wywodzą się z tradycji miejskiego folkloru i powstały w społecznościach – używając modnego słowa – wykluczonych. Zgodnie z regułami kanonu nie znajdziesz w zamieszczonych tu utworach radosnych podrygiwań i bezmyślnych pohukiwań, w grę wchodzą emocja zgoła inne – nostalgia, melancholia, rozczarowanie, niepewność, zawód… Smutne? Ale jakie piękne – w harmonii i wymowie!
Cristina Branco, Fado/Tango, Universal Music, CD

SONO PERFECT – WYDANIE WIELOPŁYTOWE

Płyty, których wielowymiarowa perfekcja zachwyca bardziej niż fantastyczna doskonałość wiaduktu Millau oraz imponująca forma Porsche 918 Spyder

Tym razem wybraliśmy dla Państwa 5 co najmniej podwójnych albumów, na których artystyczna finezja zyskała audiofilską oprawę, co daje pełną satysfakcję, nieporównywalną w niczym z produkcjami małych specjalistycznych butików, próbujących zadowolić koneserów dobrych brzmień 30-minutowymi prezentacjami. Tutaj mamy do czynienia z wybornymi, wielogodzinnymi kreacjami, którym szczęśliwie towarzyszyli utalentowani realizatorzy dźwieku. Voila!

Nawet dzisiaj nie brakuje ekspertów, zarówno wśród krytyków, jak i profesjonalnych muzyków, którzy op.87 Dymitra Szostakowicza uważają za dzieło prostackie, prymitywne, pozbawione inwencji, poddane akademickim rygorom i niesmacznie trywializujące Bachowskie „Das Wohltemperierte Klavier”, stanowiące bezpośrednią inspirację dla rosyjskiego kompozytora. To, w czym jedni widzą nieporadną próbę stworzenia arcydzieła, dla innych jest finezyjnie zaplanowaną strukturą, gdzie solidny fundament tradycji niesie błyskotliwą architektonikę pełną zaskakujących rozwiązań. Sposób myślenia Szostakowicza doskonale zdaje się rozumieć Aleksander Melnikov, perfekcyjnie śledzący wszelkie stylistyczne niuanse, które gubią mniej dojrzałych pianistów, wykonujących preludia i fugi DSCH. Rejestracja tego dzieła odbyła się w berlińskim studio Teldex i to jest chyba wystarczająco audiofilska rekomendacja.
Shostakovich, The Preludes&Fugues, Alexander Melnikov, 3 CD (w tym 1 DualDisc), Harmonia Mundi

Operowy melodramat napisany przez 25-letniego kompozytora do popularnego libretta Metastasia inżynierowie Sony zarejestrowali podczas ubiegłorocznego Early Music Festival w Innsbrucku, gdzie obchodzona była 300. rocznica urodzin Pergolesiego. Kiedy „L’Olimpiade” została wystawiona po raz pierwszy w 1735 r. w Rzymie, publiczność była łaskawa obrzucić jej autora… pomarańczami. Potem było jednak już znacznie lepiej – przychylność widzów wróciła i pozwoliła przetrwać dziełu dłużej niż jeden sezon, co ówcześnie było niezmierną rzadkością. Opera nigdy jednak nie zyskała takiej popularności, by trafić do kanonu i stała się jednym z wielu zapomnianych artefaktów epoki spomiędzy baroku i klasycyzmu. Produkcja uwieczniona na 3-płytowym albumie Deutsche Harmonia Mundi szczęśliwie przywraca blask tej pełnej znakomitych numerów muzyce, co w równej mierze należy przypisać wykonawcom, jak i realizatorom oraz producentom tego przedsięwzięcia.
Pergolesi, L’Olimpiade, Academia Montis Regalis, Alessandro de Marchi, Milanesi, Solvang, Pasichnyk, Rivera, Oro, Francis, Brutscher, Deutsche Harmonia Mundi, 3CD

Pięcioaktówka Lully’ego, kwalifikowana jako tragedia liryczna, przedstawia zawiłą historię miłosną Bellerefonta, syna Neptuna, który z powodu intryg Stenoboi, zazdrosnej o niego królowej Argos, cierpi wraz ze swą ukochaną Filonoe i zmuszony jest stawić czoła nasłanej z zemsty Chimerze, siejącej spustoszenia w Licji, ojczyźnie tytułowego bohatera oraz jego małżonki. Wystawiona po raz pierwszy w 1697 roku w Paryżu, opera utrzymała się na afiszu przez 9 miesięcy, zrazu będąc zaliczoną do największych arcydzieł francuskiego maestra. Melomani zakochali się w tej opowieści, a Król Słońce kontentował się nią podczas prywatnego pokazu w Saint-Germain-en-Laye 3 stycznia 1680 roku. Słuchając tego wspaniałego dzieła dzisiaj, z pewnym niedowierzaniem przyjmujemy fakt, iż prezentowany tu 2-płytowy album, powstały w czasie koncertu w Cite de la musique w grudniu ubiegłego roku, jest fonograficzną prapremierą. Wielkie wydarzenie, które należy uczcić butelką najwytrawniejszego szampana.
Jean-Baptiste Lully, Bellerophon, Auvity, Perruche, Teitgen, Scheen, Alexiev, Getchell, Borghi, Choer de Chambre de Namur, Les Talens Lyriques, Christophe Rousset, Aparte, 2CD

Mgławicowo nieziemskie spojrzenie na solowe utwory fortepianowe Maurice’a Ravela doprowadzi do egzaltacji każdego gruboskórnego potwora, przejedzonego Brahmsowską kapustką podlaną żywym piwem czy wzdętego rosyjskim ziołolecznictwem a’la Rachmaninow, jeśli potwór potrafi jeszcze dostrzec prawdziwość emocji nie tylko w krzykliwej dosadności i pstrych manifestacjach, lecz także w subtelności przeczuć i żarliwości intuicji. Interpretacje Osborne’a, jednego z niewielu pianistów na świecie rozpoznawalnych dzięki swojemu brzmieniu, przejawiają ogromną wrażliwość, przenikliwą inteligencję i techniczną doskonałość, w której najważniejszym składnikiem jest umiejętność tworzenia niezwykle rozległej palety barw i stopniowania dynamiki. Idiomatyczną kreację artysty świetnie uzupełnia intymna aura Henry Wood Hall, gdzie zostało dokonane nagranie.
Ravel, The Complete Solo Piano Music, Steven Osborne, 2CD, Hyperion

Trzypłytowy album (z bonusem w postaci DVD, zawierającym zapis z sesji nagraniowej) z kompletem koncertów skrzypcowych Mozarta oraz z symfonią koncertującą K.364 i kilkoma innymi bagatelami. Nieczęsto powstają płyty, które dostarczają takich przyjemności, jak produkcje Pentatone. Gdybyśmy mieli wskazać rzecz, która jest przykładem czystej, spontanicznej radości muzykowania oraz pełnego wniknięcia w ducha kompozycji i nadzmysłowego porozumienia artystów, na pewno byłby nim cykl „Stravaganza” Vivaldiego, wykonany przez Arte dei Suonatori. Zaraz po nim pojawiłby się niniejszy pakiet. Żal, iż nieuleczalna choroba zabrała niedawno Yakova Kreizberga, pozbawiając nas jego talentu i entuzjazmu. Poziom realizacji dźwiękowej – najwyższy z możliwych.
Mozart, The Violin Concertos, Julia Fischer, Netherlands Chamber Orchestra, Yakov Kreizberg, 3 Hybrid Multichannel SACD + 1 DVD, Pentatone

Wybitne interpretacje, niezapomniane kreacje, popisowe realizacje. Płyty, które nie mają słabych punktów

Mamy swoje lata, ciągle jednak nie możemy pogodzić się z prostym faktem, że byle partyjny baran lub telewizyjny ciul zawsze będą mieli pierwszeństwo na okładkach gazet przed artystami, którzy może nie potrafią mędrkować, posiadają za to dar przenoszenia w regiony, gdzie zazwyczaj człowiek ląduje po trzech… skrętach. Taki talent przejawiają niewątpliwie członkowie dwóch polskich tercetów jazzowych – ich nowe płyty wzbudzają w nas cichą euforię, stanowczą zadumę i piekielną satysfakcję. To są artefakty nie występujące np. podczas rozmowy tzw. zbankrutowanych rokmenów z premierem, który powinien kiedyś przetrawić sobie myśl Maggie Thatcher, że nie ma sensu być politykiem bez zamiaru robienia rzeczy wielkich. Ale… Nie nasz cyrk, nie nasze małpy.

Czas na zaprezentowanie najlepszych płyt ostatniego czasu!

Carl Philipp Emanuel Bach cieszył się za życia nieporównanie większą sławą niż jego ojciec Jan Sebastian, historia azali przywróciła właściwą ocenę twórczości jednego i drugiego. Byłoby jednak wielką stratą nie zauważać jego dzieł! Są to kompozycje cokolwiek afektowane, wielce manieryczne, ale jakżeż często radosne i dowcipne! I dla tych doznań warto sięgnąć po ten dwupłytowy album z koncertami klawesynowymi, nagranymi w berlińskim studio Teldexu. Klawesyn jest wyjątkowo trudnym instrumentem do rejestracji, w tym przypadku jednak brzmi lekko, perliście, słonecznie i nie ma nic wspólnego z krążkami, gdzie można pomylić go z młockarnią.

CPE Bach, Sei Concerti Pei Il Cembalo Concertato WQ 43, Freiburger Barockorchester, Petra Muellejans, Andreas Steier, Harmonia Mundi, 2CD

Album, który wprowadził nas w konfuzję. Dlaczego? Ano dlatego, że za wzorcową interpretację Koncertów Brandenburskich zawsze uważaliśmy interpretację Jordi Savalla. Teraz już sami nie wiemy, na co postawić. Claudio Abbado, który przecież nigdy nie uchodził za specjalistę od muzyki baroku, w 2007 r. wystąpił w Teatro Municipale Ramolo Valli z Mozart Orchestra (pierwszym skrzypkiem był Giuliano Carmignola, a za klawesynem zasiadł Ottavio Dantone) i pozwolił swoim włoskim ziomkom zagrać zgodnie z temperamentem. Na tym polega tutaj wielkość dyrygenta – oddał się żywiołowi razem z muzykami. Jan Sebastian, który nienawidził wolnych temp, byłby wniebowzięty! Ciągle jednak wahamy się – Savall czy Abbado?

JS Bach, Brandenburg Concertos 1-6, Claudio Abbado, Orchestra Mozart, Giulio Carmignola, Deutsche Grammophon, 2CD

Nie ma żadnych wątpliwości, że liderem jest tutaj pianista Marcin Wasilewski. To świetny zawodnik, który potrafi tworzyć przebojowe numery, my chcielibyśmy jednak usłyszeć wreszcie, że jego znakomici przyjaciele to więcej niż tło. Wyjątkowa płyta z wieloma genialnymi momentami lidera, której tylko odrobinę brakuje do arcymistrzostwa największych twórców tego gatunku. Gdyby przyjaciele Marcina mieli szansę pokazać pełnię swoich możliwości, nie mielibyśmy do tej płyty żadnych uwag.

ECM, Marcin Wasilewski Trio, Faithful

Piąta płyta tria RGG przejdzie do kanonu polskiego jazzu, a jeśli los pozwoli stanie się także światowym standardem i globalnym bestsellerem. Spośród 13 kompozycji aż 10 to kompozycje własne, które urzekają aranżacyjną elokwencją, głęboką inteligencją, finezją detali oraz – co jest być może wartością staroświecką, ale genetycznie naturalną – melodyczną inwencją. Zdumiewająca wyobraźnia, imponująca kontrola nad emocjami, nadprzyrodzona komunikacja między muzykami, aluzje, których RGG nie tłumaczy w dziesięciominutowych eksplikacjach… Nie znajdujemy w ostatniej dekadzie albumu, który lepiej by oddawał sens uprawiania jazzu! Brzmienie płyty – superaudiofilskie! Fragmentów muzyki z „One” można posłuchać tutaj.

One RGG, Distributed by Fonografika

Oratorium Haendla wykonane w Stavanger Concert Hall podczas koncertu w 2008 roku. Nie ukrywamy, że wartość wszystkich artystów weryfikujemy na podstawie nagrań na żywo. Collegium Vocale Gent, Stavanger Symphony Orchesta i Fabio Biondi przechodzą tę próbę bez wysiłku i proszę nie traktować tego komunikatu jako wyrazu naszej megalomanii. Znakomity materiał do weryfikacji tzw. holografii.

Haendel, Jephta, Collegium Vocale Gent, Stavanger Symphony Orchestra, Fabio Biondi, 2 CD, BIS Records

SONO PERFECT LUTY 2011

Najlepsze – w naszej opinii – albumy lutego, spełniające wszelkie kryteria artystyczne i audiofilskie

Wiele osób zapewne będzie miało do nas żal, że wśród wybitnych realizacji ostatnich tygodni nie wymieniamy albumu z muzyką Grażyny Bacewicz przygotowanego przez Krystiana Zimermana, a wydanego przez Deutsche Grammophon. Mamy jednak uczciwe przekonanie, iż realizacja ta nie należy do szczególnie udanych. Słuchając jej chcielibyśmy czuć pełne zrozumienie dla niezbyt czystego i, co tu dużo mówić, niezbyt lotnego stylu naszej kompozytorki, tymczasem daje nam się we znaki dziwna nerwowość oraz nadmierne pragnienie dominacji uczestniczących w sesji muzyków. Cóż, czasami tak bywa, że poziom oczekiwań przewyższa realia. Na szczęście życie składa się z niespodzianek, które potrafią doskonale rekompensować wszelkie zawody i rozczarowania. Luty był pod tym względem dobrym miesiącem. Może nawet bardzo dobrym, gdyż niespodzianki sprawili nam… polscy artyści! I żaden nie był związany z projektem Krystiana Zimermana.

Nie można sobie wyobrazić lepszego dowodu na naszą europejskość niż „Komunie” Mikołaja Zieleńskiego (ok. 1550 – ok. 1616) wydane w roku 1611 w… Wenecji. Było to możliwe dzięki pomocy ówczesnego prymasa Wojciecha Baranowskiego, który nie miał wątpliwości, jako że posiadł smak, wykształcenie tudzież intuicję, iż należy organistę swej własnej kapeli reprezentacyjnej rezydującej w… Łowiczu pokazać światowej/europejskiej opinii. Gust Baranowskiego po 400 latach (!) ciągle ma najwyższą próbę, a płyta nagrana w krakowskim kościele Matki Boskiej Fatimskiej przez Małgorzatę Polańską i Marcina Domżała spełnia najwyższe światowe standardy. Artystom interpretującym muzykę Zieleńskiego, wśród których jest Collegium Zieleński pod dyrekcją Stanisława Gałońskiego oraz Emma Kirkby, należałoby już teraz wykuć tablicą pamiątkową w Katedrze Łowickiej.

Mikołaj Zieleński, Opera Omnia vol.4, DUX

Sonaty Domenico Scarlattiego są zazwyczaj traktowane jak sztuczne ognie po bankiecie i właściwie wszyscy już się do tego przyzwyczaili. Przykre jest to, że większość pianistów również ma takie podejście do twórczości kompozytora, który napisał blisko 600 sonat. Na szczęście do tej większości nie należy pan Tharaud. W programie jego płyty są, owszem, utwory o statusie błyszczyka do ust, ale stanowią one zdecydowaną mniejszość. Walorem tej płyty nie jest bowiem jej ognista wybuchowość, lecz liryczna zaduma. O jej wartości decyduje także świetny dźwięk, uzyskany podczas nagrania w legendarnej sali koncertowej La Chaux-de-Fonds.

Scarlatti, Alexandre Tharaud, Virgin Classics

Gdybyśmy byli tacy sprytni jak Czesi, serenada op. 2 Karłowicza byłaby przebojem sal koncertowych całego świata najmniej od 100 lat. Niestety, nie jesteśmy tacy sprytni jak Czesi, ba!, nie jesteśmy również tak sprytni jak Brytyjczycy, więc zamiast Karłowicza musimy słuchać nijakich pepików i sztywnych wyspiarzy.

Na polecanej płycie znajduje się, prócz niedocenianej i jeszcze nieodkrytej przez świat serendy, także koncert skrzypcowy op. 8 i on jest ostatecznym powodem, by przy nazwisku „Karłowicz” zalewać się łzami (znaczy – zginął młodo, a gdyby pożył…). Jednym zdaniem – świetna muzyka i absolutnie wzorcowa inżynieria dźwięku panów Sasina i Nagórko.

Karłowicz, Serenade op.2, Violin Concerto op.8, Warsaw Philharmonic Orchestra, Antoni Wit, Naxos

Dwa romantyczne koncerty, z których jeden został napisany w wieku XIX, drugi zaś w XXI. Prawdopodobnie zasnęlibyśmy w połowie pierwszego, gdyby nie umowa Hilary i Wasilija, iżby grać obywa utwory w manierze neofitów. Dzięki temu mamy do czynienia z muzyką, która nie oszukuje wydumaną łagodnością, lecz pobudza iście pankową energią. Hilary, ty masz power!

Muzyka została zarejestrowana w Philharmonic Hall w Liverpoolu w sposób wręcz arcymistrzowski. Płytę bez obaw można wykorzystywać do testów sprzętu.

Higdon/Czajkowski, Royal Liverpool Philharmonic Orchestra, Vasily Petrenko, Deutsche Grammophon

Karl Richter grający Bacha to absolutny obciach. Bezapelacyjnie – krzyknie ów! Precz z Richterem – wydławi drugi! Hańba – wzniesie trzeci!

A jednak chce się tego słuchać. Zwłaszcza po masteringu, którego efektem jest płyta SHM-SACD. Została wydana przez japoński oddział Universalu, zapłaciliśmy za nią 49,99 € i… nie żałujemy ani grosza. Nie znamy lepiej zrealizowanego albumu. Może dlatego, że mamy tylko jeden z wielu wydanych w tym formacie przez Japończyków. W życiu nie słyszeliśmy tylu interpretacyjnych niuansów! Uwaga – płytę można odtworzyć tylko w SACD-plejerach. Ściśle rzecz biorąc – album ten został wydany w formacie 2-kanałowego SHM-SACD:-)

Bach, Overtures nr 1&2, Munchener Bach-Orchester, Karl Richter, Universal/Archiv/Made in Japan

SONO PERFECT STYCZEŃ 2011

Wyjątkowe pozycje płytowe, które powinny trafić zarówno do kolekcjonerów audiofilskich rarytasów, jak i wysublimowanych melomanów

Od jakiegoś czasu nasze życie przypomina godny pożałowania los narkomana, który wie, że na mieście jest mnóstwo dobrego towaru, ale diler zapadł się pod ziemię. Analogia jest niewybredna, owszem, doskonale jednak opisuje to, co się dzieje na rynku płytowym: z jednej strony mamy do czynienia z imponującą jak na czasy recesji gospodarczej liczbą nowości, wśród których jest wiele ambitnych produkcji, z drugiej zaś dramatycznie spada ich dostępność. Salony płytowe są obecnie gabinetami grozy, gdzie Czajkowski najczęściej występuje pod literą „T”, a Webern ciągle znajduje się na półce z muzyką współczesną (!), sklepy internetowe sprowadzają większość rzeczy na zamówienie, co trwa całymi tygodniami, a ściąganie plików odpowiedniej jakości jest albo niemożliwe, albo psychicznie szkodliwe. Mimo skokowego rozwoju wszelkiego rodzaju mediów, coraz więcej czasu musimy poświęcać na zdobywanie upatrzonych albumów. Paradoks? Nie, to zwykła granda! Na szczęście mamy swoje sposoby, by docierać do wartościowych rzeczy. Omówienie najnowszych – poniżej!

Z Simonem Rattle mieliśmy problem, który polegał na tym, że uważaliśmy go za szefa zbyt miękkiego dla Filharmoników Berlińskich. Jego interpretacje uznawaliśmy za zbyt bojaźliwe, przesiąknięte duchem uprzejmości, życzliwości i wyrozumiałości. Modliliśmy się w podłej intencji, by po pierwszym roku stałej współpracy muzycy z Berlina zbuntowali się, posunęli Simona i podpisali kontrakt z – to oczywiste! – Walerym Giergiewem, który nawet z żeńskiej orkiestry dętej Ochotniczej Straży Pożarnej potrafiłby zrobić zespół reprezentacyjny amerykańskiej marynarki wojennej. Aliści spod ręki Simona zaczęły wychodzić rzeczy dowodzące, że rześka atmosfera Berlina służy mu coraz lepiej – a to jakiś rasowy Beethoven, znośny Bruckner, całkiem sensowny Brahms. Słychać było, że chłopina wolno, ale jednak przyswaja sobie pruskiego ducha. I w końcu w nasze ręce trafił ten balet Czajkowskiego, namacalny dowód, że Brytyjczyk ma już za sobą pełną resocjalizację i na podium dyrygenckim zaczął się pojawiać w oficerkach, a nie delikatnych mokasynach. Takiego „Dziadka do orzeszóch” nie powstydziłby się sam Walery, a nagrał go kiedyś dla Philipsa i jest to materiał zapalający. Rejestracja EMI odbyła się w berlińskiej Philharmonie i zaświadcza o wspaniałych kwalifikacjach inżynierów dźwięku!

P. Czajkowski, Dziadek do orzechów, Simon Rattle, Berliner Philharmoniker, EMI

Pod kierownictwem 35-letniego Rosjanina nieco zapuszczona orkiestra królewskich filharmoników z Liverpoolu znowu zaczęła błyszczeć, zwłaszcza – co zrozumiałe – w repertuarze rosyjskim. Na szczęście Petrenko nie buduje reputacji na evergreenach, lecz na kompozycjach wymagających całkowitej dojrzałości i pełnej kontroli zarówno w sferze warsztatowej, jak i emocjonalnej. „Dziesiątka” Szostakowicza, utwór krańcowo dramatyczny, dla każdej orkiestry i każdego dyrygenta jest egzaminem najtrudniejszym. Na tej płycie wszyscy zdali go na najwyższą notę. Łącznie z reżyserami dźwięku.

D.Szostakowicz, Symfonia Nr 10, Royal Liverpool Philharmonic Orchestra, Vasily Petrenko, NAXOS

Najstarsze nagrania zawarte w tym 5-płytowym albumie mają wprawdzie ponad 35 lat, jednak upływ czasu wcale nie zdewaluował ich wartości sonicznej, ani tym bardziej artystycznej. Słynny pięcioksiąg „Pieces de viole” francuskiego mistrza violi da gamba po raz pierwszy wychodzi w integralnym wydaniu po cyfrowym remasteringu do wersji SACD. Istna bomba dopaminowa, która zaspokoi audiofilów, melomanów i… skąpców, gdyż wydawca wycenił swój box zaledwie na 35 €.

Marin Marais, Pieces de Viole des Cinq Livres, Jordi Savall, Ton Koopman, Hopkinson Smith, Christophe Coin, Anne Gallet, 5 SACD, Alia Vox

Niezwykły projekt zainicjowany przez wybitnego organistę Jana Bokszczanina i zrealizowany przez audiofilską wytwórnię ARMS założoną przez Macieja Stryjeckiego. Nietypowa aranżacja muzyki Komedy, w której głównym źródłem nastroju są organy warszawskiego Kościoła Ewangelicko-Reformowanego oraz jego zjawiskowa akustyka, wydobywa z niej subtelną lirykę oraz głęboką intymność, nie zawsze dostrzegalne w uświęconych tradycją interpretacjach jazzowych. Płyta, w aurze przypominająca najlepsze dokonania ECM, powstała z udziałem wytrawnych wykonawców, wśród których są m.in. Grażyna Auguścik, Robert Majewski i Tomasz Szukalski. Album wydany na złotym nośniku. Realizatorem dźwięku był Jakub Garbacz. Trzech utworów z „KI” można posłuchać tutaj.

Komeda Inspirations, Jan Bokszczanin, ARMS Records

Kompozycje na i z kwartetem smyczkowym napisane przez Rafała Augustyna (ur.1951) na pewno nie tworzą historii muzyki polskiej czy światowej, pokazują jednak – co ma niezaprzeczalną dobroć edukacyjną – stan zawieszenia wielu współczesnych twórców, którzy banalizując język modernizmu muzycznego poszukują własnego stylu, brnąc niekiedy w pospolitość przybraną aksamitkami ponowoczesności. Album jest więc całkiem niezłą reprezentacją nurtu „straconych”, szukających swojej drogi gdzieś między pastiszem, parafrazą i cytatem, oraz wybitnym przykładem artyzmu Kwartetu Śląskiego.

Rafał Augustyn, Do Ut DEs/Music For And With Quartet, Kwartet Śląski, Agata Zubel, Jan Krzeszowiec, Rafał Augustyn, CD Accord

SONO PERFECT 2010 AWARDS

Phillipe Jaroussky: francuski sopranista jest największym tegorocznym objawieniem w branży klasycznej

Ciężko grzeszą wszyscy, którzy twierdzą, że rok 2010 był stracony dla melomanów i audiofilów. Nie mieliśmy żadnych problemów, by stworzyć listę perfekcyjnie wydanych w ostatnich dwunastu miesiącach albumów

Z naszego punktu widzenia to był świetny rok: mnóstwo wartościowych nagrań, świetne okolicznościowe boxy (Mahler, Schumann, DG 111), dużo dobrej muzyki na SACD, nadzieje związane z Blu-ray Audio, wyraźny przełom w rozwoju sprzętu hi-fi (serwery!)… Jeśli tak wygląda kryzys w naszej ulubionej branży, niech trwa jak najdłużej. Bo kiedy indziej będziemy mogli kupić sobie np. 50-płytowy komplet z muzyką Schuberta za 150 zł i zestaw wszystkich nagrań (6 płyt) Milesa Davisa i Gila Evansa dla Columbii za niewiele ponad 70?

Poniżej – najlepsze, naszym zdaniem, tegoroczne pozycje. Dlaczego nie 10, tylko 11? Bo nie lubimy selekcji:-)

Amerykanka z meksykańskim rodowodem oraz jej młoda orkiestra w mało znanym repertuarze kompozytorów z ojczystego kraju. Niezapomniana, 2-godzinna fiesta! Superaudiofilskie, prawie analogowe brzmienie. (wydawca: SONY)

Wydany z rozmachem 3-płytowy album osnuty wokół dramatycznej historii katarów, średniowiecznej sekty religijnej, bezwględnie zwalczanej przez Kościół. Oryginalny pomysł, imponujący dźwięk (hybrydowe SACD) oraz ponad 550-stronicowa książka na temat Dobrych Ludzi – Jordi Savall oraz jego własna wytwórnia Alia Vox nie żałują niczego, by aż ponad miarę usatysfakcjonować ambitnych melomanów. (wydawca: Alia Vox)

Popularne utwory Astora Piazzoli w porywających interpretacjach artystów NAXOSA. Choć sam kompozytor nigdy nie był w swoich pracach mistrzem subtelnego cieniowania nastrojów ani ważenia proporcji między skrajnymi emocjami, to jednak wykonawcy obecni przy tym projekcie zdobyli się na daleko idącą szlachetność ekspresji. Wyśmienita realizacja producenta i reżysera tego nagrania Tima Handleya. (wydawca: Naxos)

Fenomenalna muzykalność Philippe’a Jarroussky’ego oraz jego szczytowa wirtuozeria znajdują pełny wyraz na płycie z zapomnianymi ariami dla kastratów z oper wciąż niedocenianego Antonio Caldary. Francuski sopranista dobitnie udowadnia, że kariery z pewnością nie zawdzięcza swojej apetycznej dla wielu aparycji, lecz autentycznemu talentowi. Concerto Koeln pod dyrekcją Emmenuelle Haim wcale nie jest tu tłem dla młodego śpiewaka. (wydawca: Virgin Classics)

Jeden z naszych ulubionych pianistów podczas koncertu w Wiedniu, gdzie zaprezentował się jako jeden z najbardziej elokwentnych współczesnych wirtuozów. Wydobywa ze słuchaczy najgłębsze wzruszenia przy pomocy iście buddyjskiego wglądu w każde wykonywane przez siebie dzieło. Pierwszorzędne nagranie. Również technicznie bez najmniejszych uchybień. (wydawca: SONY)

4-płytowy album będący popisem orkiestry barokowej z Freiburga prowadzonej przez Petrę Muellejans i Gottfrieda vod der Goltza. Muzycy mają tu okazję pokazać swoją biegłość oraz zrozumienie wielu różnorodnych gatunków i stylów. I okazji tej nie marnują! (wydawca: Harmonia Mundi)

Piotr Anderszewski podważa tą płytą klasyczny styl odtwarzania Schumana, zaś samą muzykę kompozytora poddaje dogłębnej psychoanalizie. Dzięki temu niemiecki romantyk nie brzmi jak splątany półszaleniec, lecz jak świadomy racjonalista. Miejscem tej pełnej pietyzmu rejestracji była warszawska filharmonia. (wydawca: Virgin Classics)

Dwaj legendarni jazzmani, którzy samym klaskaniem mogliby zaczarować 50-tysięczny tłum wrażliwców, tutaj posługują środkami o wiele bardziej wyrafinowanymi, dzięki czemu nikt nie może być odporny na pełen melancholii przekaz, który kryje każda wibracja zapisana na tej wyjątkowej płycie. (wydawca: ECM)

Manifestacja niezwykłej pomysłowości brytyjskiego kompozytora, którego w kręgach zaawansowanych miłośników muzyki do tej pory uważa się za wyjątkowego nudziarza, ale przede wszystkim demonstracja nieprawdopodobnych możliwości technicznych inżynierów wytwórni Reference Recordings. Dla melomanów – czysta przyjemność. Dla audiofilów – płyta wzorcowa. (wydawca: Reference Recordings)

Po wysłuchaniu tej płyty natychmiast nabraliśmy pewności, że zarówno Boulez, jak i Tetzlaff mają polskie geny. W przeciwnym wypadku nie mielibyśmy do czynienia z tak idiomatycznym wykonaniem utworów, które cudzoziemców najzwyczajniej wpędzają co najmniej w konfuzję. Staramy się nie nadużywać epitetu „genialne”, lecz trudno nam się przed tym powstrzymać, zwłaszcza gdy nastawiamy koncert skrzypcowy. (wydawca: Deutsche Grammophon)

Trzy sztandarowe dzieła orkiestrowe Witolda Lutosławskiego w detalicznie przejrzystym ujęciu młodego brytyjskiego dyrygenta, wyjątkowo trafnie wyczuwającego dynamiczne i kolorystyczne intencje kompozytora. Tą płytą Chandos inauguruje cykl „Muzyka Polska” i trudno sobie wyobrazić lepszy początek. Nagranie ma wszelkie walory nagrania testowego – jeśli twój audiofilski system odsłuchowy poradzi sobie z gęstą fakturą tej muzyki oraz będzie w stanie oddać skoki ciśnienia akustycznego, których tu bez liku – przestań interesować się sprzętem. Zainteresuj się znowu muzyką. (wydawca: Chandos)

SONO PERFECT GRUDZIEŃ 2010

Najnowsze płyty, które powinni mieć zarówno wytrawni audiofile, jak i wyrobieni melomani

Koniec roku, nieoczekiwanie, obfituje w płyty wyjątkowe, wyśmienite, fantastyczne, bardzo dobre i dobre. My jednak w naszym cyklu „SONO PERFECT” bezczelnie polecamy Państwu płyty, które po prostu przechodzą do historii fonografii. Nie inaczej jest (będzie) z naszymi najnowszymi rekomendacjami. Rekomendacjami, które trafiają do czułych audiofilów, sublimowanych melomanów i podręczników muzyki.

12 symfonii londyńskich w dynamicznej interpretacji Marka Minkowskiego i Les Musiciens du Louvre. Rejestracja została dokonana podczas 4 ubiegłorocznych czerwcowych koncertów w wiedeńskim Konzerthaus. Muzycy zaprezentowali Haydna tak, jak lubimy najbardziej, więc jawi się tutaj kompozytorem żywotnym, psotnym, dosadnym, sypiącym anegdotami, odrobinę rubasznym, lecz zdolnym także do trącania tonów lirycznych, tkliwych, a nawet ckliwych. Minkowski tchnął w te dzieła witalność, która w zbyt dużej liczbie wykonań ustępuje klasycystycznej rutynie. Dlatego finałowe vivace zawsze jest u niego eksplozją atomową, a nie starczym kaszelkiem. Wiele audiofilskich smaczków, jak to w rejestracjach live.

12 Haydn London Symphonies, Marc Minkowski, Les Musiciens du Louvre, Grenoble, Naive, 4CD

Stare bluesy, kilka standardów, kompozycje własne, piosenka Stevie Wondera i spółki Lennon&McCartney oraz duet z Johnem Legendem. W dodatku na płycie obok nagrań studyjnych znajdują się nagrania koncertowe. Ktoś mógłby pomysleć, że album jest postmodernistyczną dekonstrukcją koszmaru, ale… byłoby to głupie. Artystka o tak silnej osobowości jak Cassandra nie pozwala sobie nawet na chwilę łatwizny i z żelazną dyscypliną realizuje swoje wyszukane koncepcje. A towarzyszący jej instrumentaliści potrafiliby choćby i z repertuaru Mazowsza stworzyć niezapomniane kreacje. Jednym zdaniem – audiofilski raj i jazzowa nirwana. 

Cassandra Wilson, Silver Pony, Blue Note/Ojah Media Group

Solową płytę amerykańskiego pianisty jazzowego należy traktować jako jednoznacznie zdecydowaną i momentami brutalną odprawę dla malkontentów, jęczących że jazz się skończył, ciągle to samo, nie ma przyszłości, perspektywa zniknęła… Album Vijaya ma w tym kontekście podwójną wymowę. Po pierwsze – pokazuje, gdzie tak naprawdę leży problem współczesnego jazzu. A leży on w tchórzliwym upodobaniu do taniego aplauzu i łatwych pieniędzy. Po drugie – uświadamia, kto może dostać się do jazzowej Nowej Ziemi. Wykształceni, desperacko odważni i pewni swojej wartości erudyci, którzy nie ograniczają się do banalnych cytatów i miałkich improwizacji, lecz wierzą w twórczą moc natchnienia i… systemów edukacyjnych. Informacja dla audiofilów: podczas realizacji płyty zostały wykorzystane m.in. wintydżowe mikrofony i srebrne okablowanie.

Vijay Iyer, Solo, ACT

Koncerty klarnetowe Coplanda i Aldridge’a są jak ostatnie filmy Woody Allena – błyskotliwe, ale tylko czasami, śmieszne – po kolacji i butelce wina, głębokie – wtedy, gdy szybciej mówisz niż myślisz, ponadczasowe – pod warunkiem, że opowiadasz stare dowcipy o Hitlerze i Wagnerze (a jednak się rymują!). Mają zatem sporą wartość artystyczną, zwłaszcza dla kogoś, kto jest amerykańskim inteligentem, i są nieprawdopodobnie dobrze zrealizowane, na hollywoodzką modłę. Sesje nagraniowe odbyły się w Mechanics Hall w Worcester (Massachusetts, USA )oraz Immaculate Conception Church (Montclair, New Jersey), a ich efekty powinny być odnotowane w zestawieniach najlepszych tegorocznych realizacji. 

Redaktorom serwisów pudelek.pl i plotek.pl serdecznie współczujemy, że żyją w czasach, w których skandalem jest nieślubne dziecko polityka z 3-ligową aktoreczką lub związek aktora z garderobianym. Gdyby chcieli dowiedzieć się, co to znaczy prawdziwe zgorszenie, winni zainteresować się np. historią dynastii Borgiów. Ich świństwa w porównaniu z obecnymi świństwami są niczym kule armatnie przy kasztanach. A jednak Jordi Savall – nie zważając na fatalną legendę rodziny B. – poświęcił im swój najnowszy projekt, który objawił się w postaci opasłego tomu z 3 płytami SACD i dokumentem na DVD. Przedstawione są tu dzieła muzyczne powiązane ze znaczącymi wydarzeniami w historii rodu Borgiów. Zostały one nagrane z zachowaniem pieczołowitości należnej najwybitniejszym reżyserom dźwięku w kolegiacie na zamku Cardona. Świetny prezent i cenny dodatek do ambitnych fonotek.

Dinastia Borgia, La Capella Reial de Catalunya, Hesperion XXI, Jordi Savall, AliaVox 2010, 3SACD+1DVD

SONO PERFECT LISTOPAD 2010

Gdyby Zuill Bailey nie został wiolonczelistą, mógłby być Bradem Pittem

Niektórzy pytają nas, dlaczego nie omawiamy najlepszych płyt, które można ściągnąć w postaci plików cyfrowych? Z tych samych powodów, dla których kobiety nie kupują bielizny w internecie, a mężczyźni nienawidzą komedii romantycznych

W czym rzecz? Powiemy frywolnie – w rozbudzaniu zmysłów. Kupowanie cyfrowej muzyki ciągle ma dla nas urok doświadczeń laboratoryjnych na rezusach i jest to rzecz lekko odstręczająca. W żaden sposób nie potrafimy doprowadzić się do ekscytacji na myśl o wizycie w sali eksperymentów na zwierzętach i nigdy nie odczuwaliśmy żadnych emocji w sieciowym sklepie z cyfrowymi plikami muzycznymi.

Emocje czujemy za to, kiedy do rąk bierzemy płytę. Zdarzyło się nam posiąść ostatnio krążek „Drum’n’Chant” Deutsche Grammophon, gdzie perkusjonista Martin Grubinger towarzyszy… benedyktynom, śpiewającym chorały gregoriańskie.  Ze słów, których możemy tu użyć po wysłuchaniu tej produkcji przytoczymy jedno: „żenada”.

Ale trafiła nam się też płyta Roberta Kubiszyna „Before Sunrise”, mieszcząca się w nurcie soft jazzu, z gościnnym udziałem m.in. Anny Marii Jopek, która wyjątkowo tutaj nie irytuje. Album jest świetnie zrealizowany, a repertuar został znakomicie dopasowany do zamiaru zdobycia słuchaczy wrażliwych, lecz jeszcze niezepsutych rekomendacjami popularnych krytyków, w których fałszywe ambicje mieszają się ze zblazowaniem. Polecamy! Także płyty omówione poniżej, które – jak zwykle w tym cyklu – wartości artystyczne łączą z walorami audiofilskimi.

Zanim Karlheinz Stockhausen udał się na planetę Sirius w 2007 roku, został wielokrotnie obrażony przez durniów, którzy w jego komentarzu do wydarzeń z 11/09/01 usłyszeli, że było to największe dzieło sztuki. Lucyfera! Ale o Lucyferze nikt już nie był łaskaw wspomnieć w kontekście wypowiedzi kompozytora, którego geniusz wyraża m.in to dzieło – mantra na dwa fortepiany i modulator kołowy. Wielu sądzi, że to współczesne „Wariacje Goldbergowskie”. Też jesteśmy tego zdania!

Stockhausen, Mantra, Pestova/Meyer Piano Duo, Jan Panis (electronics), Naxos

„Czarodziejski flet”, który uświadamia nam, jak źródłowy rygoryzm może zredukować przekaz opery do dokumentalnie potwierdzonej dosłowności. Ten album, znakomicie zrealizowany w berlińskim studio Teldex, jest pod każdym względem idealny, dla nas jednak – jako wzorzec doskonałości – będzie potrzebny jako negatyw interpretacji, gdzie radość muzykowania będzie zawsze większa niż radość egzekwowania.

Mozart, Die Zauberfloete, Akademie fuer Alte Musik Berlin, Rene Jacobs, Harmonia Mundi

Komercja? Owszem! Ale jeśli bierze się za nią wirtuoz kontrabasu Charlie Haden, który nawet jak gra gamy potrafi wywołać zachwyt, a także najwybitniejsze wokalistki jazzowe, można być spokojnym o to, że efekt nie będzie ani za słodki, ani za kwaśny. Idealna płyta do kontemplowania ognia w kominku i sączenia burgunda. Jeśli dostrzegamy w tej płycie jakiś brak, to jest nim brak… Patricii Barber, naszej ulubionej wykonawczyni.

Charlie Haden Quartet West, Cassandra Wilson, Diana Krall, Melody Gardot, Norah Jones, Renee Fleming, Ruth Cameron, Sophisticated Ladies, Emarcy

Amerykański wiolonczelista Zuill Bailey musi być człowiekiem bardzo szczęśliwym – jest młody, zdrowy, przystojny i utalentowany, co z radością potwierdzamy po wysłuchaniu jego interpretacji suit wiolonczelowych Bacha. Artysta ma właściwy dystans do nadmiernej uczuciowości, która jest dość typowa dla wielu wykonawców tych utworów i serwuje nam dzieło pełne odrzutowej niemal nowoczesności.

Johann Sebastian Bach, Cello Suites, Zuill Bailey, Telarc

Gdyby ktoś miał trwać w uporczywym przekonaniu, że akordeon to idealny instrument do pokazów tresury niedźwiedzi i pijackich podskoków z hołubcami, koniecznie powinien sięgnąć po album wytwórni Winter&Winter, na którym włoski mistrz akordeonu zarejestrował słynne „Wariacje Goldbergowskie”. Owszem, przez chwilę można mieć kłopoty z adaptacją słuchu do odbioru specyficznego brzmienia tego instrumentu, ale zaraz potem pojawia się rosnący zachwyt nad wirtuozerią Anzellottiego oraz głęboki podziw dla jego umiejętności wydobywania wzruszeń z czegoś, co ma iście kozacki rodowód.

Johann Sebastian Bach, The Goldberg Variations, Theodoro Anzellotti, acordeon, Winter&Winter

SONO PERFECT PAŹDZIERNIK 2010

Najnowsze płyty, które godzą melomanów oraz audiofilów

Podczas rozwodu rosyjskiego barytona Dmitrija Hvorostovsky’ego jego żona – jak to żona! – postanowiła go oskubać. Skubanie odbyło się ze wszystkimi dopuszczalnymi szykanami i w efekcie Swietłana, była baletnica z Krasnojarska, dostała dom za ponad 1 mln funtów brytyjskich oraz 170 tys. funtów rocznie na utrzymanie swoje i dwóch synów. Rzecz działa się w 2001 roku i Dmitrij mógłby ostatecznie zapomnieć o chciwej Swietłanie, gdyby nie fakt że w ubiegłym roku zażądała ona od swojego ex nowego zaświadczenia o zarobkach. Aż pisnęła z radości – okazało się, że artysta, który w 2001 roku zarobił 552 tys. funtów rocznie, zwiększył dochody do 1,8 mln. Natychmiast poleciała do sądu, który ukarał Dimę dodatkowymi 25 tys. funtów rocznie.

Dlaczego o tym piszemy? By pokazać wymiar prawdziwego… sukcesu, który można odnieść w świecie muzyki klasycznej. Przypomnijmy przy tej okazji jeszcze, że Luciano Pavarotti pozostawił po sobie majątek wart 30-40 mln euro, a Jose Carreras potrafił dać w Polsce dwa koncerty z łącznym zyskiem w wysokości ok. 0,5 mln dolarów. Niewiele, jeśli porównać te zarobki z zarobkami kierowców F1, ale umówmy się, że oni akurat ryzykują czymś więcej niż anginą i zapaleniem migdałków.

Nas cieszy natomiast fakt, że coraz więcej polskich artystów wchodzi do światowej czołówki, zyskując dobrą prasę i niezłą kasę. Najlepszym przykładem – Piotr Beczała, który ma już za sobą udany debiut w MET oraz kilka występów płytowych, m.in. z Anną Netrebko. Naszą uwagę przyciągnął jednak jego ostatni, prezentowany tu album z ariami słowiańskimi. Chcemy wierzyć, że dzięki takim wydawnictwom jego zaświadczenia o zarobkach z roku na rok będą lepsze.

Poniżej – najlepsze albumy ostatnich tygodni, łączące wybitne wartości interpretacyjne i prezentujące najwyższą jakość realizacyjną. 

Pierre Boulez przyznaje, że muzykę Szymanowskiego, która powoli staje się koncertowym „mainstreamem”, zna od lat 40., jednak dopiero teraz zdecydował się wydać premierowy album z dziełami naszego kompozytora, a trzeba wiedzieć, że w tym roku obchodzi swoje 85-lecie! Płyta Deutsche Grammophon zawiera koncert skrzypcowy, w którym solistą jest Christian Tetzlaff, oraz symfonię „Pieśń o nocy”. O ile ten drugi utwór nie robi większego wrażenia, to koncert zagrany przez niemieckiego skrzypka nie ma sobie równych w całej historii. Nasz typ do nagrody rocznej!

Najmłodszy z dyrygenckiego klanu Jaervi, pochodzącego z Estonii, prezentuje na płycie SACD Sony Classical premierową rejestrację „Stabat Mater” w wersji na chór i orskiestrę oraz Symphony No.3 i „Cantique des degres for Choir and Orchestra”. Ciekawie w tym zestawieniu brzmi symfonia, która powstała w okresie przed tintinnabulizacją twórczości Paerta i bliżej jej do Brucknera niż „Berlińskiego requiem”. Sesja odbyła się w obecności 75-letniego kompozytora w berlińskim Haus des Rundfunks. Wydanie kanoniczne.

I jeszcze raz Paert – Symphony No.4 w interpretacji Los Angeles Philharmonic pod batutą Esa-Pekka Salonena. Dzieło bardzo reprezentatywne dla estońskiego twórcy, który potrafi wzbudzić niezwykle intensywne emocje, sięgające niemal sfery medytacyjnego transu, ograniczając muzyczną strukturę do form skrajnie ascetycznych, gdzie każdy szczegół ma wyjątkowe znaczenie. Koncertowa realizacja dokonana w Walt Disney Concert Hall w Los Angeles znakomicie utrwaliła niemal spirytystyczną atmosferę tego wydarzenia z Salonenem w roli głównej, który z precyzją iście jubilerską szlifuje wszystkie niuanse będące u Paerta cząstkami elementarnymi. Ciekawostka – swoje dzieło kompozytor zadedykował… Michaiłowi Chodorkowskiemu, upadłemu miliarderowi, który popadł w niełaskę Kremla i stał się łagiernikiem. 

Maestro Penderecki w podwójnej roli kompozytora i dyrygenta własnych dzieł. Doskonale znany koncert na skrzypce (1977) na płycie SACD Channel Classics interpretuje Robert Kabara, idealnie przekazując posępną histerię i dramatyczną wielkość tego utworu. Z kolei Radovan Vlatkovic w koncercie na róg i orkiestrę znakomicie odnajduje się w stylistyce, której nie powstydziłby się gospodin Szostakowicz, gdyby zechciał napisać coś w guście Strawińskiego parafrazowanego przez Prokofiewa. Wymaga ona od solisty wyjątkowej wszechstronności i Radovan pod tym względem nie zawodzi. A producenci Channel Classics po raz kolejny pokazują, że mają szczęśliwą rękę do nagrań z polskimi wykonawcami, by przypomnieć tylko „Pieśni” Szymanowskiego czy „La Stravaganza” Vivaldiego z Arte dei Suonatori. 

Piotr Beczała, Polska Orkiestra Radiowa, Łukasz Borowicz i 17 arii z oper słowiańskich kompozytorów, wśród których są m.in. Moniuszko, Żeleński, Czajkowski, Dvorak, Rimski-Korsakowa. Najbardziej obiecujący polski tenor prezentuje się jako wykonawca ze wszech miar dojrzały, potrafiący radzić sobie ze wszystkimi trudnościami technicznymi i interpretacyjnymi. Płyta wytwórni Orfeo została nagrana w Studio Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego. Popisowy pokaz możliwości zarówno artystów, jak i realizatorów tego wydawnictwa.

SONO PERFECT WRZESIEŃ 2010

na zdjęciu: Alondra de la Parra

Najlepsze płyty rzadko są płytami najbardziej popularnymi. Alondra de la Parra wydała właśnie album, który jest dobry i może stać się kultowym

Ostatnie tygodnie z pewnością należą do Stinga i Lang Langa. Ale czy rzeczywiście?

Obydwaj artyści wydali swoje nowe krążki w prestiżowych wytwórniach specjalizujących się w muzyce poważnej: pierwszy opublikował „Symphonicities” w barwach Deutsche Grammophon, drugi zaś rejestrację swojego wiedeńskiego koncertu „Live in Vienna” w Sony Classical (to pierwszy album chińskiego pianisty po przejściu z DG do Sony).

Obydwaj odnieśli spektakularne sukcesy komercyjne, choć ich najnowsze produkcje wcale nie zachwycają. Masowej publiczności to nie przeszkadza – kupują przecież płyty wielkich osobowości. 

Wielkich? Pretensjonalność Stinga już od dłuższego czasu budzi niesmak, zaś ekspresyjność Lang Langa bywa często pokazówką dla mało wyrobionych słuchaczy. Pokazówką, która psuje koncerty tego – oddajmy mu sprawiedliwość – bardzo wrażliwego i utalentowanego artysty. Młody, głupi, może mu przejdzie i będzie potrafił zagrać Beethovena z pełną kulturą. 

Wiedeński recital Lang Langa na pewno zatem nie przejdzie do historii, trzeba jednak przyznać, iż dokumentalny album – nie wybitny, to oczywista – miejscami może zachwycić. Albeniz i Chopin w wykonaniu niesfornego Chińczyka to po prostu przedni materiał. Stinga zaś można sobie darować – stare przeboje w orkiestrowej aranżacji: szczyt obciachu.

Czyżby zatem w ostatnim czasie nic ciekawego się nie zdarzyło? Wręcz przeciwnie!

Zdarzyła się Alondra de la Parra. Cudowna meksykańska dyrygentka, która wydała swój pierwszy album z Philharmonic Orchestra of the Americas. Alleluja!

Poza tym – kilka innych miłych niespodzianek.

Marcin Oleś (bass) i Bartłomiej „Brat” Oleś (drums) to dżezmeni, którzy potrafią interpretować Pendereckiego i Lutosławskiego, ale kiedy trzeba napiszą również muzykę użytkową – na potrzeby teatru i filmu. Najciekawsze jest to, że podczas słuchania tego 2-płytowego albumu odnieśliśmy wrażenie, że teatr i film nie mogłyby istnieć bez tej muzyki. I jeszcze jedna myśl strzelista – ci panowie daliby radę we dwóch napisać ścieżkę dźwiękową do całego cyklu „Gwiezdne wojny”. 

Niespodzianka wydana przez Polskie Radio: suity wiolonczelowe Bacha nagrane przez Tytusa Miecznikowskiego. Zostały one wydane sumptem szwajcarskiego architekta Herberta Schmida w 1995 roku. Projekt został zrealizowany i zarejestrowany rok wcześniej w małym szwajcarskim kościele w Biberstein, gdzie polski wiolonczelista nie poddał się nastrojom kontemplacyjnym, lecz dał upust swojej skłonności do traktowania rzeczy bez zbytniej nabożności. Technicznie – audiofilska nirwana! 

Stylowe wykonanie jednego z najwspanialszych oratoriów Haendla. Szczere emocje, doskonała samokontrola wokalistów, wspaniałe barwy, świetne plany dźwiękowe, idealna akustyka i genialny reżyser nagrania. Wibrująca w rejonach lekkiej matowości realizacja, która uchwyciła każdą subtelność wykonania. 

Alondra ma 29 lat, mieszka w Nowym Jorku, posiada meksykański paszport, kokainowy temperament i – obetnijcie uszy, jeśli to nieprawda – jest bardziej muzykalna niż Carla Bruni. Pałamy do niej uczuciem tyleż świeżym, co beznadziejnym (jest zamężna) i choć wiemy, że to bardzo nieprofesjonalne, kolekcjonujemy jej zdjęcia, które wklejamy do specjalnego zeszytu. Jeśli chodzi o brzmienie tego 2-płytowego albumu (kliknij, posłuchasz fragmentów) z nieznanym, lecz bardzo efektownym repertuatem meksykańskim – jest bardziej bujne niż fantazje Fridy Kahlo.

Sonaty i partity Bacha (PentaTone, 2005) uznajemy ciągle za przejaw jej młodzieńczej brawury, która już pozwalała grać bezbłędnie, ale ciągle trzymała z dala od ich zrozumienia. „Kaprysy” dają Julii możliwość wykazania się genialną techniką, ale przeszlibyśmy obok tego obojętnie, gdyby nie spróbowała zagrać tego dzieła po swojemu. Zagrała. Na szczęście więcej tu neurotycznej romantyki niż suchej automatyki. Słuchać głośno! Bo wszystko słychać!

SONO PERFECT: LOW PRICE EDITION

Redakcja AUDIO LIFESTYLE postanowiła sprawdzić, czy można być szczęśliwym audiofilem i melomanem za 100 złotych

Założenia naszego śmiałego eksperymentu były następujące: dysponując jedynie stówą trzeba było jednego dnia kupić co najmniej 5 płyt o najwyższym poziomie artystycznym oraz nienagannych pod względem realizacyjnym.

Płyty nie mogły pochodzić z antykwariatów, wymuszeń, podstępów, zastraszeń, rozbojów, wypożyczeń, przywłaszczeń oraz wyłudzeń – musiały być kupione w zwykłych warunkach i w sklepach na terenie Warszawy. Płyty mogły reprezentować dowolny rocznik.

Wyniki eksperymentu przeszły nasze najśmielsze oczekiwania. Po pierwsze, dlatego że udało nam się go (prawie) zrealizować w dwóch zaledwie miejscach: w markecie Saturn w Arkadii oraz w Traffic Club. Po drugie, udało nam się zdobyć płyty, które jakimś cudem zostały przez nas przegapione. I po trzecie wreszcie – zawierają repertuar ze wszech miar wybitny.

Owszem, przekroczyliśmy zakładany budżet o 6,96 zł, bo w sumie za polecane płyty uiściliśmy 106,96 zł, jednak to nie zmienia w gruncie rzeczy faktu, iż za stówę z groszami audiofil i meloman będzie miał satysfakcję jak kogut po wizycie w kurniku (lub kura po wizycie u fryzjera)!

Poniżej – krótki opis oraz cena, którą zapłaciliśmy za poszczególne pozycje. Ten śmiały eksperyment został przeprowadzony dzisiaj, tzn. 9 sierpnia 2010 r. Stosowne rachunki do wglądu na życzenie.

Płyta została nagrana w 1993 roku w St. Stephens Church w kalifornijskim Belvedere i wydana rok później przez wytwórnię New Albion. Kwartet saksofonowy Rova wykonuje na niej muzykę napisaną specjalnie dla niej przez Terry Riley’a, czołowego przedstawiciela amerykańskiego minimalizmu. (16,99 zł, Traffic Club, Warszawa). Sonicznie – bez zarzutu!

Brazylijska gitarzystka i wokalistka w swoim pierwszym występie w barwach Deutsche Grammophon. Bardzo dobry dźwięk, pomysłowe aranżacje, oryginalne interpretacje brazylijskiego repertuaru, wspaniali goście (Nana Vasconcelos) i trochę zabawy, np. piosenkami Bjoerk czy U2. (24,99 zł, Traffic Club, Warszawa). Tak wygląda lato w Sao Paulo!

Miroslav Vitous solo na basie. Produkcja – Manfred Eicher. Studio nagraniowe – Bauer w Ludwigsburgu. Wytwórnia ECM. Płyta powstała w 1985 roku, a brzmi tak, jakby zrealizowali go w zeszłym miesiącu fachowcy od gęstych formatów z norweskiej firmy 2L. (29,99 zł, Traffic Club, Warszawa)

Filmowa muzyka Szostakowicza dla wielu może wstępem do poważnej twórczości rosyjskiego kompozytora, który nigdy nie bywał w swoich dziełach pogodny i rzadko całkiem zrozumiały. Te utwory prezentują inną stronę wielkiego twórcy. Wybitne nagranie, realizacja 24/96. (15 zł, Saturn, Arkadia, Warszawa)

Nietypowy projekt szwedzkiego perkusjonisty Terje Isungseta, który nagrał swoje kompozycje w hotelu lodowym, który co roku powstaje w Jakkasjarvi (Szwecja). Tu właśnie na potrzeby tego konceptu powstało pierwsze na świecie lodowe studio i lodowe nagrania przy użyciu… lodowych instrumentów. Ten album wytwórni Jazzland z 2002 roku śmiało polecamy jako płytę testową (19,99 zł, Traffic Club, Warszawa).

SONO PERFECT LIPIEC 2010

W redakcji AUDIOLIFESTYLE doszło ostatnio do gwałtownych rozruchów, którym towarzyszyło rzucanie krzesłami i rozbijanie pięknych kryształowych żyrandoli. Powód? Spór o to, czy w lipcu polecać dobre płyty, czy raczej olejki do opalania, kremy nawilżające i sprzęt do nurkowania. 

Nie wiadomo, jak by się skończył ten konflikt, gdyby nie druzgocąca wiadomość, iż kobieta o pseudonimie Doda, podająca się za piosenkarkę i wyglądająca jak fantom medyczny do ćwiczeń z chirurgii plastycznej, ogłosiła swój nowy singiel. Jednogłośnie uznaliśmy, że miesiąc bez promocji dobrych płyt i ambitnych projektów byłby kapitulacją wobec takich wypaczeń jak ta pani z Ciechanowa.

Zanim jednak zostaną przedstawione najlepsze płyty ostatnich tygodni, chcielibyśmy gorąco zarekomendować trzy typowo wakacyjne albumy, które muszą Państwo mieć pod ręką podczas wakacyjnych szaleństw: „Plastic Beach” zespołu Gorillaz, „This is Happening” ansamblu LCD Soundsystem oraz „Further” duetu Chemical Brothers. Trans i ekstaza! A teraz do rzeczy!

Keith Jarrett na fortepianie i Charlie Haden na basie. Legendarni dżezmeni nagrali płytę ze standardami miłosnymi w domowym studio pianisty. Płytę, która zawiera mnóstwo smaczków i niuansów. W tekście umieszczonym w książeczce dołączonej do płyty Jarrett wyraża nadzieję, że album zostanie odtworzony w dobrym systemie. To warunek, by poczuć pasję, która rozpaliła muzyków podczas realizacji tego wspaniałego projektu. 

„Transformation” to drugi album mieszkającej w Nowym Jorku chińskiej pianistki zrealizowany w ramach kontraktu podpisanego z Deutsche Grammophon. Utwory Strawińskiego, Scarlattiego, Brahmsa i Ravela mają ilustrować „nigdy niekończące się przemiany w życiu i muzyce”. Cokolwiek znaczą te słowa, a bliska jest myśl, że nie znaczą kompletnie nic, trzeba przyznać, iż młoda Yuja znakomicie sobie radzi z biegunowo różnorodnym repertuarem tego konceptu. Jej wszechstronność idzie w parze z zadziwiającym talentem do odkrywania najsubtelniejszych nawet emocji zawartych w tak różnych gatunkowo kompozycjach. Ani jednego fałszywego akcentu!

Jordi Savall sięga do korzeni popularnej muzyki iberoamerykańskiej, w której mieszają się wpływy europejskie, amerykańskie i afrykańskie. Większość utworów na tej płycie brzmi znajomo, a przecież pochodzą z okresu baroku i renesansu. I to chyba najlepszy dowód witalności muzyki nagranej na tę płytę – Savall wybrał 20 utworów powstałych w okresie podboju Nowego Świata, które do tej pory mają poczesne miejsce w tradycji muzycznej obszaru hiszpańskojęzycznego. Nagranie SACD – jak zwykle w przypadku tej wytwórni – wspaniale przestrzenne. 

Stary człowiek i może! Fantastycznie oldskulowy amerykański rock, w którym słychać bluesa, country i gospel. Bezpretensjonalne pierniczenie, które przenosi w złote czasy tego gatunku. Rzadko się zdarza, że weterani rocka powściągają swój cynizm oraz pretensje do świata. Ta płyta jest wyjątkiem. W dodatku świetnie nagranym! Tu słychać, że prawdziwy rock nigdy nie miał symbolu dolara. Ciekawostka – płyta dostępna jest również w formacie Blu-ray Audio.

Rzecz wydana przez audiofilską wytwórnię ARMS, której szefem jest redaktor naczelny polskiego magazynu „HiFi i Muzyka”. W repertuarze „Koncert organowy” Poulenca i „Symfonia organowa” Saint-Saensa. Solistą jest wyśmienity organista Jan Bokszczanin. Muzyka została zarejestrowana podczas koncertu i wydana na CD ze złotym nośnikiem, oczywiście bez kompresji dynamiki. Powszechnie wiadomo, że audiofilskie płyty udają się najlepiej, gdy w nagraniu uczestniczy mały skład muzyków, bo to ogranicza problemy techniczne. W tym przypadku mamy do czynienia z wielkim (i bardzo sprawnym) aparatem wykonawczym, a mimo to powstała realizacja, która może być wzorem dla najwybitniejszych reżyserów dźwięku na świecie.

SONO PERFECT CZERWIEC 2010

Albert Einstein pierwszy porządny sprzęt hi-fi otrzymał od swoich przyjaciół na 70. urodziny. Redakcja AUDIOLIFESTYLE jest święcie przekonana, że gdyby sławny fizyk miał taką możliwość, sięgałby po płyty rekomendowane przez nas z całkowitym przekonaniem, iż nie zmarnuje czasu, odsłuchując ich na swoim zestawie. Poniżej – 5 najlepszych produkcji, z którymi redaktorzy AUDIOLIFESTYLE zetknęli się w ostatnim czasie. 

Koncerty wenezuelskiego dyrygenta coraz częściej budzą wątpliwości krytyków muzycznych, którzy otwarcie zarzucają mu efekciarstwo, ale wystarczy posłuchać tej płyty, by się zorientować, iż istnieje repertuar wręcz stworzony dla takich pajaców jak Gustavo. Płyta tym lepsza, że koncertowa. 

Nie ma sensu zawracać sobie głowy pytaniem, czy to jeszcze jazz, czy już elektronika. Album, nie pierwszy w ECM, który pokazuje, w jakim kierunku mógłby podążać jazz, gdyby przestał być traktowany jako zestaw konwencji.

Pierwsze komercyjne nagranie tej opery. I od razu udane! Gdyby jeszcze Domingo był w formie 100-procentowej, a nie 80-procentowej…

Bruckner odarty z dewocji i świętoszkowatości! Estoński dyrygent wydobywa z niego grzeszne myśli i nieprzystojne cytaty. Rewelacja!

Jedyną wadą Japończyka jest to, że… trzyma od lat wysoki poziom. Technicznie bez zarzutu, przydałoby się jednak ciut więcej emocji. Przypomina klasową prymuskę – dziewczyna mądra, ale na pizzę zapraszasz inne…

SONO PERFECT LUTY 2010

Sprzedaż płyt spada i… bardzo dobrze. Możliwe, że jest to efekt selekcji naturalnej odbywającej się przy okazji digitalizacji, która takie gwiazdy, jak Agnieszka Włodarczyk, Tomek Makowiecki, Agnieszka Chylińska i Michał Wiśniewski przymusi w końcu do uczciwej pracy i nigdy już nie pozwoli wejść do studia nagraniowego. Zapewne to pobożne życzenie, ale trzeba się karmić jakąś nadzieją.

O ile w branży rozrywkowej sukces odnoszą bezczelne miernoty, to w dziedzinie klasyki i jazzu nikt taki nie ma szans. Tutaj liczy się jakość, oryginalność i perfekcja. Poniżej 5 najlepszych płyt lutego, które doskonale spełniają te warunki. Nagrody SONO PERFECT czas rozdać!

Symfonia poświęcona 50. rocznicy wydania pierwszego komiksu o… Supermenie. Dowcipne, pomysłowe, świetnie nagrane i tanie. Jak to u NAXOSA.

Amerykańska wytwórnia audiofilska Reference Recordings daje popis swoich możliwości w najnowszej realizacji. W programie m.in. The Young Person’s Guide to the Orchestra.

Płyta CD Accord wprowadza w świat muzyki młodej polskiej kompozytorki. Przekonuje wyobraźnią, odwagą i talentem wokalnym, którego próbkę daje w tej realizacji.

Dwupłytowa relacja z koncertu pianisty w Grosser Saal wiedeńskiego Musikverein, który odbył się 1 marca 2009 r. Produkcja dostępna zarówno w wersji CD, jak i SACD.

Orkiestrowe streszczenie opery szwedzko-niemieckiego Mozarta. Czysta przyjemność, której dostarcza fińska orkiestra pod dyrekcją słynnego francuskiego flecisty i dyrygenta.