Okazją do wznowienia autobiografii, która po raz pierwszy została przełożona na język polski i wydana przez oficynę NOWA w 1990 roku jest przypadające na wrzesień br. 100-lecie urodzin kompozytora będącego autorem słynnej powstańczej piosenki „Warszawskie dzieci”.
Panufnik po wojnie krótko chorował na socrealizm, a potem wyemigrował do Anglii, która uhonorowała go tytułem szlacheckim. Choć dostąpił największych zaszczytów jako człowiek i kompozytor – zamówienia składali u niego m.in. Leopold Stokowski i Yehudi Menuhin – w historii muzyki zapisał się jako autor mało oryginalny, bez cech indywidualnego stylu, uwikłany w inspiracje o drugorzędnym znaczeniu, czyli elementy geometrii i polskiego folkloru.
Choć wielu próbuje go równać do Lutosławskiego, z którym wspólnie grywał w czasie okupacji, to jednak jest to zabieg bardziej o charakterze kurtuazyjnym niż poznawczym. W każdym razie – postać to nietuzinkowa, a biografia jest świetnie napisana i wydana o wiele atrakcyjniej – z setkami znakomitych zdjęć – niż 24 lata temu. Wydawcą obecnej edycji jest firma Marginesy.
