Muzyka konkretna to nurt, w którym, podając za Wikipedią, „wykorzystuje się realne dźwięki – dźwięki przyrody, odgłosy fabryczne, dźwięki ruchu ulicznego, przypadkowe głosy ludzkie itp. Dźwięki takie są rejestrowane, a następnie preparowane i miksowane w celu osiągnięcia zamierzonego efektu estetycznego.”
Można, oczywiście, komponować tego rodzaju utworu za pomocą nowoczesnych programów komputerowych, ajfonów, smartfonów i mediów społecznościowych, ale to żaden honor. Nie po to ludzie chodzą na lekcje garncarstwa, żeby następnie kupować miski w Żabce. Dlatego, korzystając przy okazji z renesansu magnetofonów, które są już w każdym szanującym się audiofilskim systemie, proponujemy własnoręczną pracę nad muzyką konkretną.
Potrzebne do tego są – prócz sprzętu grającego – taśmy, nożyczki, trochę kleju, jakiś mikrofon oraz dużo własnej inwencji. Jak to wszystko ogarnąć, naucza w swoim podręczniku z 1971 roku Terence Dwyer (do pobrania tutaj). Sprawy nie są skomplikowane, a korzyści, choćby towarzyskie, mogą okazać się ogromne. Nie każdy w końcu ma prawo powiedzieć, że idzie drogą Johna Cage’a.
