Nowości jazzowe, które na pewno przypadną do gustu miłośnikom dobrze pojętej tradycji
Robert Randolph – mistrz gitarowego slide’u, artysta rockowo-bluesowy, koproducent albumu, ponadto autor dziewięciu spośród dwunastu utworów zawartych na płycie Lickety Split. „Robert Randolph jest absolutnym mistrzem tego niełatwego instrumentu” – powiedział Don Was, prezes blue Note Records. „Obecny album jest kwintesencją jego występów na żywo, prezentuje charakterystyczny styl tego artysty”. Po latach życia z dala od studia nagrań Robert Randolph & The Family Band powracają krążkiem Lickety Split.
Lickety Split jest pierwszym albumem Randolpha wydanym w wytwórni Blue Note.
„Płyta zawiera elementy znane ze wszystkich naszych poprzednich albumów. Znajdziecie tu gitarowe brzmienie wzbogacone dzięki poszerzonemu składowi zespołu” – wyjaśnia artysta. „Chcieliśmy i sobie, i słuchaczom przypomnieć naszą dawną spontaniczność i oryginalność, za którą pokochała nas publiczność. Wracamy na tej płycie do muzyki, od jakiej rozpoczęliśmy działalność. Mam nadzieję, że nie zawiedziemy fanów, którzy cierpliwie czekali na nasz nowy album”.
Nowa płyta rozpoczyna się energetycznym Amped Up, typowym dla stylu i energii Randolpha. Następnie Born Again, które opowiada o uczuciu radości. „To nie jest zwykła piosenka o miłości. Opowiada o sensie istnienia, który nagle odczuwa się, gdy znajdziemy właściwą osobę. Podczas nagrań poczuliśmy to ponownie. Jak tylko dotarło do nas, że jesteśmy znów razem połączeni wspólnym celem, złapaliśmy wiatr w żagle. Nowa energia, choć wydaje się, że ta sama, która połączyła nas dziesięć lat temu”.
Każdy, kto widział Randolpha podczas jego pełnych energii występów na żywo, zna też jego pasję do przerabiania znanych utworów. Lickety Split kontynuuje tę tradycję, znajdują się na nim m.in. przeróbki Love Rollercoaster The Ohio Players czy Good Lovin’ The Rascals. Album powstał we współpracy z przyjaciółmi i członkami rodziny Randolpha – The Family Band, w której skład wchodzi Marcus Randolph (perkusja), Danyel Morgan (bas, wokal), Brett Haas (gitara, klawisze) i Lenesha Randolph (wokal). Specjalnym gościem na płycie jest także Trombone Shorty i Carlos Santana. Reżyserem dźwięku odpowiedzialnym za ten album jest Eddie Kramer (Jimi Hendrix, Led Zeppelin), a materiał zmiksował Jim Scott (Tedeschi Trucks).
Robert Randolph & The Family Band po raz pierwszy zwrócili na siebie oczy całego świata w 2002 r., gdy ukazała się ich pierwsza płyta zatytułowana Live at the Wetlands. Nagranie z koncertu, który odbył się w legendarnym nowojorskim klubie Wetlands Preserve, pochodzi z 2001 r., zarejestrowane zostało tuż przed zamknięciem lokalu. Po nim przyszła pierwsza płyta studyjna pt. Unclassified, o której bardzo przychylnie wypowiadał się m.in. Eric Clapton. Niedługo potem zespół odbył trasę koncertową z Claptonem, Carlosem Santaną i Dave Matthews Band. Wystąpił na znanych festiwalach, m.in. Bonnaroo, Crossroads, Hard Rock Calling, Montreaux Jazz, Austin City Limits i New Orleans Jazz and Heritage Festival. Późniejsze albumy, Colorblind i We Walk This Road, odniosły duży sukces, także komercyjny, a to dzięki hitowi Ain’t Nothing Wrong With That. „Rolling Stone” okrzyknęło Randolpha jednym ze stu największych gitarzystów wszechczasów.
Płyta ukazuje się w ramach serii Original Jazz Classics.
Chet Baker Plays the Best of Lerner and Loewe – to płyta, której tytuł dokładnie oddaje to, co słyszymy. Osiem świeżych, nowoczesnych interpretacji utworów jednego z najpłodniejszych i najbardziej rozpoznawalnych zespołów teatralnych połowy XX wieku. Obok Bakera zagrali wówczas, w 1959 r.: Herbie Mann (flet, piccolo, flet altowy, saksofon tenorowy), Zoot Sims (saksofon altowy i tenorowy), Pepper Adams (saksofon barytonowy), Bill Evans i Bob Corwin gościnnie przy fortepianie, a Earl May na basie i Clifford Jarvis na perkusji.
Płyta jest „kontynuacją popularnego albumu Cheta (wydanego także w 1959 r. przez Riverside, kilka miesięcy wcześniej) zawierającego standardy jazzowe” – pisze James Rozzi w swoim tekście towarzyszącym reedycji płyty. „Mix artystyczny zapewnia, że płytę charakteryzuje podobna barwa, co wcześniejszy, choć zdecydowanie wolniejszy i spokojny, balladowy album”.
Płyta ukazuje się w ramach serii Original Jazz Classics Remasters.
How My Heart Sings! nagrana została w Nowym Jorku w ciągu trzech majowych dni w roku 1962. To album, na którym obok Billa Evansa wystąpił basista Chuck Israels (zastępując Scotta Lofaro, zmarłego tragicznie w wypadku samochodowym) i perkusista Paul Motian. Był to drugi album zespołu. Pierwszy, Moonbeams, zawierał wyłącznie ballady. How My Heart Sings! jest płytą żywą, bardziej energetyczną od fonograficznego debiutu.
„Wybór tu zaprezentowany podyktowała chęć odświeżenia tych właśnie kompozycji, pełnych energii kawałków. Tytuł albumu sugeruje zresztą żywszy, swingujący klimat” – pisze Doug Ramsey w reedycji książeczki.
Płyta zawiera trzy bonusowe nagrania, są to: In Your Own Sweet Way i wcześniej niewydane 34 Skidoo oraz Ev’rything I Love.
