…rzeka EN…
Wyjątkowa płyta, skomponowana w niezwykle osobistą wypowiedź Edwarda Wolanina, jednego z najciekawszych polskich pianistów średniego pokolenia. Trzy zupełnie różne stylistycznie utwory, połączone w silny łańcuch głębokich emocji, stanowią całość, kulminującą jednym z najsłynniejszych utworów Mahlera w transkrypcji Gribbena. Kompozycję płyty można przyrównać do heglowskiej triady, gdzie punktem wyjścia jest kameralna muzyka Chopina w Nokturnie H-dur op. 62, zaś antytezę tworzy odkrywcza interpretacja monumentalnego cyklu preludiów op. 23 Rachmaninowa. Adagietto Mahlera (miejsce styku różnych wpływów muzycznych, które wywieść można od Chopina) podpowiada zaskakującą syntezę obu tych arcydzieł.
Camerata Silesia Strings – Szymański
Muzyka, może w większym stopniu niż inne sztuki, jest w stanie uchwycić coś z tajemnicy określanej pojęciem sacrum, czego dobrą ilustracją jest wybór dzieł na głosy i instrumenty Pawła Szymańskiego, prezentowanych na niniejszej płycie. Centralne miejsce zajmuje tu utwór Phylakterion, skomponowany do słów apokryficznego hymnu odnalezionego wśród inskrypcji w wykopaliskach starochrześcijańskiego królestwa Nubii. Utwór skomponowany został specjalnie dla zespołu śpiewaków Camerata Silesia, prawdopodobnie jedynego w Polsce chóru, który potrafi sprostać niezwykle wysokim wymaganiom wykonawczym, jakie niosą ze sobą kunsztowne partytury kompozytora. Nagranie zostało zrealizowane w Sali Koncertowej NOSPR w Katowicach.
Małgorzata Sarbak, Paweł Szymański – Dissociative Counterpoint Disorder
„W muzyce Pawła najpierw musisz mieć wszystko wyliczone. Dopiero później możesz zacząć pracę nad utworem, starając się zrozumieć, do czego ta kunsztownie zaplanowana forma prowadzi” – mówi Małgorzata Sarbak, wszechstronna klawesynistka, której Paweł Szymański dedykował tytułową kompozycję tej płyty. Przedstawia ona twórczość kompozytora z perspektywy trochę dla niego nietypowej. Klawesynowi bowiem towarzyszy cała paleta utrwalonych oczekiwań słuchaczy, diametralnie odległych od ulubionego instrumentarium Szymańskiego, w którym prym wiedzie ludzki głos. Klawesyn zaś to oczywiste skojarzenia z konkretną epoką, czy ograniczoną dynamiką i bardzo koherentną barwą. Warto posłuchać, jak Szymański niejako kontrapunktycznie i z subtelnym humorem składa słowa stylistyki brzmieniowej barokowego instrumentu ze współczesnym nam językiem muzycznym, z pozornie tylko nieuporządkowanych tytułowych dysocjacji.
Works for Violin Solo
W trzy tygodnie po 80. urodzinach kompozytora, 14 grudnia 2013 roku, w nowojorskiej Carnegie Hall odbyło się prawykonanie „La Follia” Krzysztofa Pendereckiego – dzieło na skrzypce solo, dedykowane Anne-Sophie Mutter. Nie jest przypadkiem, że pierwsza polska realizacja fonograficzna tego utworu dokonana została, przy aprobacie kompozytora, przez Aleksandrę Kuls, jedną z najbardziej obiecujących polskich skrzypaczek, laureatkę międzynarodowych konkursów, docenioną m.in. nagrodą Wandy Wiłkomirskiej na XIV Konkurskie skrzypcowym im. H.Wieniawskiego. „La Follia” – rodzaj poważnego capriccia, wymagającego niezwykłej technicznej maestrii – nie tylko tytułem nawiązuje do tradycji muzycznej baroku. Zestawienie tego najbardziej, jak to możliwe, współczesnego utworu z partitą Bacha oraz z sonatami Prokofiewa i Ysaÿe skłania do zadumy nad trwałością inspiracji bachowskich, pozwala też w pełni docenić dojrzałość artystyczną młodej skrzypaczki.
Sergey Prokofiev
Muzyka Prokofiewa od pierwszych kompozycji postrzegana była jako niezwykle oryginalna, nowatorska, wręcz prowokacyjna. Nikołaj Miaskowski w 1912 roku na temat Toccaty d-moll op.11 pisał: „Szatańsko pomysłowa, zjadliwa, energiczna i charakterystyczna”. Późniejsza o 30 lat VI Sonata fortepianowa A-dur op. 92 jest kwintesencją pianistycznego stylu kompozytora – prowokuje słuchacza radykalnym językiem muzycznym, wyjątkowo wyrazistą ekspresją, brutalnością brzmień, ekstremalną techniką. To jedno z najgenialniejszych dzieł Prokofiewa – od lat zajmuje ważne miejsce w literaturze fortepianowej XX wieku. Wybór kompozycji prezentowany przez Bartłomieja Kominka najlepiej charakteryzuje określenie „Prokofiew ekstremalny”.
Musica Sacra Katedry Wawelskiej
Kapela Rorantystów została powołana do życia przez króla Zygmunta Starego w 1540 roku. Zespół składał się z księży-śpiewaków, zaś jego głównym zadaniem było uświetnianie religijnych uroczystości na dworze Jagiellonów, a po śmierci fundatora codzienne śpiewanie mszy za jego duszę. Zygmunt Stary przeszedł do historii jako wielki mecenas i miłośnik kulturalnych prądów epoki Odrodzenia. Kaplica Zygmuntowska w wawelskiej katedrze, która była miejscem występów królewskiego zespołu to jeden z pierwszych zabytków architektury renesansowej na północ od Alp. Repertuar zespołu odzwierciedlał fascynacje szesnastowiecznym humanizmem, a w swej trzystuletniej historii rorantyści nie tylko sięgali po dzieła twórców zachodnioeuropejskich, ale wydali również ze swoich szeregów znakomitych kompozytorów, takich jak Tomasz Szadek, Bartłomiej Pękiel czy Grzegorz Gerwazy Gorczycki. Płyta jest dziełem artystów ze współczesnego zespołu Królewscy Rorantyści, założonego i prowadzonego przez Stanisława Gałońskiego, niestrudzonego popularyzatora polskiej muzyki dawnej.
