Dawno, dawno temu w naszym życiu pojawiły się dwie pasje – joga i muzyka. Ta pierwsza boli do tej pory. Półtoragodzinna sesja za każdym razem jest próbą cierpliwości, mozołem, walką z demonami, wewnętrzną szarpaniną, bitwą z własnym lenistwem i niszczeniem głupich stereotypów.
Czasami, może to przypadek, a może tak ktoś to wymyślił, czujesz, że przekraczasz horyzont świata, do którego należałeś. Trudno z tym się oswoić, ale wiesz, choć nikogo do tego nie przekonasz, że być może to lepszy świat. Zapominasz o brutalnym traktowaniu swojego ciała podczas ćwiczeń. Najważniejsze jest to, co się dzieje potem. A potem jest to, co tworzy w twojej przestrzeni dodatkowy wymiar.
Wiele razy słuchaliśmy muzyki Purcella, Monteverdiego, Bacha, Mozarta, Ligetiego czy Adriany Hoelszky. Nasza audiofilska osobowość buntowała się przy tym nierzadko. Prawda jest taka, że buntowała się często. Trudno pogodzić wyobrażenie ideału z brutalna projekcją. Chodziliśmy dolinami, szczyty zdobywaliśmy sporadycznie.
Trwało to latami. I wreszcie doznaliśmy olśnienia. Prawdziwa muzyka to nie jest muzyka, która brzmi wiernie. Tak jak sobie wierność wyobraża ktoś, kto mierzy ją za pomocą suwmiarki. Prawdziwa muzyka to jest ta chwila, w której ogarnia cię ona nawet wtedy, kiedy słuchasz jej ze swojej dziadowskiej komórki. Liczy się nie to, za jaką cenę dałeś się jej ponieść. Ile wycierpiałeś podczas doskonalenia audiofilskich asan. Co poświęciłeś. Jak bardzo stchórzyłeś. Dlaczego byłeś głupi i dałeś pierwszeństwo fałszywym sądom.
Aby to poczuć, może nawet zrozumieć, potrzebujesz dodatkowego wymiaru. Tego, który tworzy się nie w trakcie, ale potem. To jest cisza. Cisza. Usłyszysz w niej wszystko, czego brakowało ci wtedy, kiedy sądziłeś, że jest zwodniczą siostrą perfekcji. Ona nie jest perfekcją. Ona jest prawdą. Życie jest zbyt krótkie, żeby nie doświadczyć przynajmniej jednej.
