Redaktor Wojciech Pacuła, wybitny dziennikarz audio o międzynarodowej sławie, znowu w akcji!
Dzięki twórczości redaktora Pacuły łatwo odróżnić rzeczy dobre od rzeczy złych. Chwała mu za to! Recenzja (?) płyty wytwórni Arcana – Antinio (!) Vivaldi, Concerti Flauto E Flautino, Dorothee Oberlinger, Sonatori De La Gioiosa Marca – zamieszczona na łamach słynnego serwisu highfidelity.pl – przekonuje nas, że nie bez powodu redaktor Pacuła jako jeden z nielicznych Polaków znajduje się w gronie wybitnie opiniotwórczych postaci audiofilskiego świata. Poniżej – oczywisty dowód rzadkiego talentu naszego rodaka śmiało pływającego po międzynarodowych wodach.
Główny instrument tej płyty, flet, także w jego mniejszej postaci, „ustawia” brzmienie tej płyty zaraz na początku. To granie środkiem i górą, bez dołu. Tym większe brawa dla muzyków i realizatorów (bo to zawsze wspólna praca) za tej klasy dźwięk. Brzmienie jest niezwykle nasycone i wielowymiarowe. Budowany jest gęsto, warstwa za warstwą, a w każdej z nich mamy coś innego, coś swoistego. Dlatego nawet w momentach spiętrzenia nie ma zlania się, ani szamotaniny. Przy dobrym systemie słychać, że to polifoniczny układ, że brzmienie budowane jest na zasadzie palimpsestu – niby pisane jedno na drugim, a jednak czytelne i klarowne. Flety są dość blisko, podane są w nieco intymny sposób, jednak bez ich powiększania. Na oklaski zasługuje prowadzenie zespołu, dopełniającego całość, dodającego „masę”, ale w przemyślany i nienarzucający się sposób. Dźwięk jest selektywny i nasycony. Scena dźwiękowa potrafi się otworzyć daleko w głąb, ale słychać, że chodziło raczej o podanie wszystkiego dość blisko, stąd flet zawsze jest bliżej niż instrumenty towarzyszące i mniej w jego brzmieniu odbić, a więcej dźwięku bezpośredniego. Piękna muzycznie, wysmakowana wykonawczo, bardzo dobrze nagrana płyta.
Dla porządku: płytę nagrano, zmiksowano i wydano domenie cyfrowej. Krążek został wytłoczony w tłoczni Sony DADC w Austrii.
