Bach. Piotr Anderszewski. Englisch Suites 1,3 & 5. Warner Classics. 1 CD. Polski pianista jest dzisiaj najwybitniejszym wykonawcą Bacha i trzeba mieć nadzieję, że kiedyś uda mu się nagrać wszystkie największe dzieła niemieckiego kompozytora napisane na instrumenty klawiszowe. Styl Anderszewskiego to nieprawdopodobna klarowność, wyjątkowa lekkość i niesłychana spójność, dzięki którym możliwe jest ukazanie dzieł barokowego arcymistrza w ich pełnej błyskotliwości.
Bach. Das Wohltemperierte Klavier. John Butt. Linn. 4 CD. Pierwsze solowe nagranie angielskiego muzyka dla wytwórni Linn. Bach bez namaszczenia, nabożeństwa, koncertowej parafiańszczyzny i zbędnego mędrkowania. Klawesyn Butta nie jest tu instrumentem poezji, lecz pełnego szaleństwa i spontanicznej swawoli, której dżentelmeni oddają się np. w czasie polowania na kaczki czy łowienia pstrągów. Brawurowe wykonanie, które mogłoby być ścieżką dźwiękowa do rajdów Aston Martinem po najbardziej karkołomnych alpejskich drogach.
Louis-Nicolas Clerambault. Miserere. Francois Couperin. Lecons De Tenebres. La Poeme Harmonique. Vincent Dumestre. Alpha. 1 CD. Najlepsze dzieła francuskiego baroku w absolutnie idiomatycznej interpretacji zarejestrowanej na Wersalu w La Chapelle Royale. Krystaliczna strzelistość, skupione natchnienie i formalna dojrzałość wtopione są w bujną akustycznie tkankę nagrania, które stawiamy w rzędzie naszych nagrań referencyjnych.
Grażyna Bacewicz. Symphony for String Orchestra. Concerto for String Orchestra. Piano Quintet No. 1. Ewa Kupiec, Capella Bydgostiensis, Mariusz Smolij. 1 CD. Neoklasyczne utwory polskiej kompozytorki z przełomu lat 40. i 50. ubiegłego wieku. Ta płyta to jedna z niewielu w pełni przekonujących interpretacji muzyki Bacewicz, która rzadko ma szczęście do dobrych wykonawców. Problem z jej twórczością polega na tym, że albo szuka się w niej czegoś, czego tam nie ma, np. romantycznej kwiecistości, albo eksponuje się coś, co jest zaledwie formalną osnową. W tym przypadku mamy całkowicie spójną wizję utworów, których istotę stanowi nowoczesna i głęboko erudycyjna lapidarność w konwersacji z ówczesnymi trendami.
Mieczysław Weinberg. Violin Concerto. Symphony 4. Ilya Gringolts. Jacek Kaspszyk. Warsaw Philharmonic. 1 CD. Pierwsza płyta warszawskich filharmoników nagrana w ramach nowego kontraktu z wytwórnią Warner pod dyrekcją Jacka Kaspszyka, dla którego obecny sezon jest sezonem inauguracyjnym w roli dyrektora artystycznego narodowej orkiestry. Można się tylko cieszyć, że programem premierowego albumu nie jest typowy repertuar koncertowy, lecz twórczość ciągle mało znanego Mieczysława Weinberga, polskiego kompozytora, którego los rzucił do ZSRR, gdzie był blisko związany m.in. z Szostakowiczem. Płyta jest świetnym wprowadzeniem do głębszych studiów nad dorobkiem artysty, którego język jest wypadkową radzieckiego ekspresjonizmu i wschodniej narracyjności, którą Weinberg wykorzystał m.in. pisząc muzykę do słynnego filmu „Lecą żurawie”.
