Witold Rowicki. Zapiski dyrygenta. Oficyna Wydawnicza Przybylik. Refleksje, przemyślenia, eseje i traktaty dyrygenta, który był określany Karajanem Wschodu, ukazują się dopiero 25 lat po jego śmierci, ale za to w pięknym, ekskluzywnym, cokolwiek biskupim w szacie wydaniu. Notatki Rowickiego dotyczą nie tylko sztuki dyrygenckiej, ale także szeroko rozumianego życia koncertowego czy praktyki fonograficznej. Fascynujące, głębokie i pięknie napisane, choć autor wiele razy zarzeka się, iż brak mu talentu pisarskiego. To nieprawda.
Burt Bacharach. Krople deszczu padają mi na głowę. Autobiografia. Albatros. Wspomnienia bodaj najsłynniejszego po braciach Gershwin autora amerykańskich piosenek. Student kompozycji w klasie Dariusa Milhauda, akompaniator Marleny Dietrich, mąż słynnej aktorki Angie Dickinson, zdobywca Grammy i Oscarów, autor masy przebojów z samego topu listy bestsellerów, perfekcjonista, który w studiach nagraniowych doprowadzał ludzi do szaleństwa, a przed tłoczeniem nagrań potrafił testować jakość winyli ze wszystkich amerykańskich fabryk. Lektura bardzo pożyteczna, choć czasami razi styl kolorowych pisemek dla kretynek i kabotyńska wizja świata, co wiąże się chyba z niezbyt szczęśliwym wyborem ghostwritera.
Barbara Literska. Tadeusz Baird. Kompozytor, dzieło, recepcja. Uniwersytet Zielonogórski. Obszerna muzykologiczna monografia (ponad 700 stron!) jednego z najciekawszych polskich kompozytorów, który uprawiał dodekafonię i odważnie pisał wbrew obowiązującemu w powojennej Polsce socrealizmowi. Postać prawie zupełnie zapomniana, znana jedynie wytrawnym znawcom i zaprzysięgłym melomanom. Jego twórczość jest praktycznie nieobecna na płytach. Polskie Nagrania wydały kilka lat temu składankę jego utworów, my osobiście wygrzebaliśmy w jakimś warszawskim antykwariacie winyl za 3 złote z „Psychodramą”, „Elegeią” i „Scenami”.
Magdalena Grzebałkowska. Beksińscy. Portret podwójny. Znak. Fascynująca książka przedstawiająca biografie wybitnego polskiego malarza oraz jego syna – sławnego dziennikarza muzycznego. Zamordowany w 2005 roku Zdzisław Beksiński to autor wielu pobudzających mroczne przeżycia prac i obrazów z gatunku grozy, które miały niewątpliwie wpływ na osobowość Tomasza, charyzmatycznego prezentera radiowego tworzącego w swoich audycjach muzyczne psychodramaty, którym sam w końcu uległ, popełniając samobójstwo. Książka o ludziach kreatywnych do granicy samozniszczenia, w których życiu istotną rolę odegrała muzyka. Pozycja wybitna.
Adam Czech. Ordynaci i trędowaci. Społeczne role instrumentów muzycznych. Słow/Obraz Terytoria. Wbrew naukowo brzmiącemu podtytułowi, ta książka to napisana z publicystyczną pasją oraz bardzo atrakcyjnym językiem historia instrumentów ujęta w ramy interpretacji socjologicznej. Proszę się nie bać, bo autor bardzo przystępnie tłumaczy m.in. dlaczego akordeon do tej pory jest postrzegamy jako symbol biedy, a fortepian czy skrzypce uchodzą za przedstawicieli sfer królewskich. Lektura daleka od naukowych snobizmów.
Kategorie:
NOWOŚCI
