PAWEŁ SZYMAŃSKI: DISSOCIATIVE COUNTERPOINT DISORDER

Rating

4 out of 5

Dźwięk

5 out of 5

Wartość artystyczna

Total

4.5

4.5 out of 5

Trzy lata temu zachwycaliśmy się partitami Jana Sebastiana Bacha nagranymi przez niezwykle utalentowaną klawesynistkę Małgorzatę Sarbak dla niezależnej wytwórni Lado ABC, teraz mamy natomiast powód, by kontentować się produkcją o wiele bardziej ambitną, a przy tym niezwykle udaną – monograficzną płytą prezentującą klawesynową twórczość Pawła Szymańskiego, współczesnego polskiego kompozytora.

Klawesyn nie jest instrumentem zbyt lubianym ani przez melomanów, którzy pamiętają słowa Thomasa Beechama, że jego brzmienie przypomina szkielety kopulujące na blaszanym dachu, ani przez kompozytorów, którzy nie znajdują w nim możliwości ekspresyjnych na miarę swoich przekonań. Szymański posiada jednak własną metodę, która sprawia, że klawesyn nie jest nudny.

Metoda Szymańskiego jest tyleż prosta, co genialna – polega na żonglowaniu tradycją barokową – w której jest miejsce i dla francuskiego sentymentalizmu w stylu Couperina, i dla muzyki czystej tudzież absolutnej typowej dla twórczości Bacha – oraz postmodernistycznym minimalizmem, operującym w znacznie szerszym stopniu niż inne gatunki muzyczne kategorią czasu jako narzędziem kształtowania formy.

Kompozytor posługuje się tymi konwencjami z matematyczną precyzją oraz nieomylnym gustem, nie szczędząc przy tym swojego wyrafinowanego poczucia humoru, które sprawia, że jego wyrachowanie w traktowaniu klawesynu ma charakter mocno zmysłowy i nie pozbawiony elementów salonowej brawury. Z jednej strony zatem pisze się o klawesynowych dokonaniach Szymańskiego, że łatwo je pomylić z Bachem, z drugiej, że prezentuje najbardziej zrównoważoną wizję klawesynu we współczesnej muzyce.

Interpretacje Małgorzaty Sarbak, dla której Szymański napisał tytułowy utwór „Dissociative Counterpoint Disorder”, idealnie tej wizji artysty odpowiadają – jej gra jest lekka, pełna wdzięku, bardzo zdecydowana i w ponadczasowym stylu, którego Szymański szuka w swoich kompozycjach na klawesyn.

Nagrania były realizowane w warszawskim Studio Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego oraz w Domu Kultury w Ostrawie (Partita III).

Płyty została wydana przez Bołt Records oraz DUX.

foto: culture.pl