Jest rok 1967. Andres Segovia ma 74 lata. Po kilku dekadach intensywnych występów na całym świecie osiada w Los Olivos. To przepiękna posiadłość w andaluzyjskiej prowincji Granada na południu Hiszpanii, usytuowana między Almunecą i La Herradurą. Została zaprojektowana przez znanego madryckiego architekta Fernando Higuerasa. Segovia mieszkał w wielu miejscach, ale jego serce na zawsze pozostało w Andaluzji. Kocha jej muzykę, wino, kobiety…
Tutaj odwiedza go Christopher Nupen. Tworzy intymny portret wielkiego artysty, genialnego gitarzysty, spełnionego człowieka. Film toczy się w niespiesznym pulsie sjesty. Segovia hipnotyzuje swoimi opowieściami, zdumiewa grą na instrumencie, który dzięki niemu wyszlachetniał i zawitał w najbardziej prestiżowych filharmoniach i salach koncertowych.
Pochodzący z Południowej Afryki Nupen uchodzi za klasyka biograficznych filmów muzycznych. Wyniósł ten gatunek na wyżyny sztuki. „Segovia at Los Olivos” to jeden z jego największych sukcesów. Ograniczając do minimum liczbę środków, stworzył rzecz, której sugestywność jest tak intensywna jak brzmienie gitar z pracowni słynnego lutnika Ignacio Flety czy dźwięk cykad w sierpniowym skwarze. Sir Isaiah Berlin, słynny oksfordzki filozof i historyk idei, powiedział kiedyś o filmach Nupena, że są „szczytem tego, co można osiągnąć w telewizji”.
