Mają powierzchnię najwyżej kilkunastu tatami, są prowadzone najczęściej przez jedną osobę, a żeby dotrzeć do któregoś z takich przybytków, trzeba przejść wieloletnie szkolenie na szpiega siódmej klasy, który trafia do dowolnego miejsca na świecie bez map, GPS, naprowadzania laserowego i w pełnym zaciemnieniu. Tokijskie sklepiki nie imponują ofertą, jednakoż wiadomo, że to nie ma znaczenia, gdyż ich progi przekraczają dwa rodzaje klientów. Pierwszy – turyści, dla których winyle są egzotyczną pamiątką. Wszystko jedno, czy będzie na nich japoński pop, chińskie chóry wojskowe, czy koreańskie opery. Kupią.
Drugi – audiofile. To ludzie, którzy nie szukają doznań muzycznych. Nie interesują ich nowi wykonawcy, przełomowe interpretacje, głębokie dekonstrukcje. Poruszają się w obszarze komparatywnym swoich wąskich horyzontów. Porównują jedno tłoczenie z drugim, ciężar właściwy acetatu amerykańskiego z rosyjskim, elektrostatykę kopert na analogi z Włoch i Białej Podlaskiej, płyn do zmywania płyt z Ukrainy z płynem z Tajlandii. Życie jest jak muzyka, dla nich ciągle najważniejsze są przerwy techniczne. Przypominają rosyjskich kosmonautów, którzy nigdy nie pytali, czy wrócą z orbity na Ziemię, tylko w jakim pokoju na Kremlu będą nocować po odznaczeniu orderem bohatera Związku Radzieckiego.
Walk3000 TOKYO Vinyl vol.12 “GENERAL RECORD STORE” from WALK3000 on Vimeo.
