Islandzki pianista (tak, tak, od 1968 roku posiada on paszport Islandii) gra wszystko – od baroku po muzykę współczesną – nie wszystko jednak z jego nagrań nadaje się na półkę konesera. Interpretacje Władymira często są półgębkiem zdawkowe, konwencjonalnie widowiskowe, dotkliwie poprawne, wyrachowanie pobieżne i mało wyraziste. Zazwyczaj artysta trafia w punkt, ale jego kule nie przebijają na wylot. Jest jednak dziedzina, w której Ashkenazy panuje niepodzielnie – to kameralistyka Szostakowicza. Niestety, w komplecie, który Decca zapowiada na lipiec są tylko wielkie koncerty fortepianowe. Początkujący melomani nie będą narzekać, jednak znawcy zapewne uniosą się indyferencją, wskazując setki lepszych płyt zapoznanych geniuszy, najczęściej z obszaru frankofońskiego, których wyobraźnia miała czas dojrzeć, a nagrania pokryć szlachetną patyną swobodnego indywidualizmu.
