Johann Sebastian Bach. Das Wohltemperierte Klavier. Andras Schiff. ECM, 4 CD. Interpretacja pozbawiona wad, pełna dojrzałych barw, idealnie wyważona, głęboko przemyślana i subtelnie zmaterializowana. Gdyby ten zapis, wyborny także od strony technicznej, można było przetłumaczyć na język architektury, prawdopodobnie wyłoniłby się soczyście nasłoneczniony Akropol tylko leciutko poprawiony przez Kenzo Tange…
Mendelssohn. Violin Concertos. The Hebrides. Alina Ibragimova. Orchestra of the Age of Enlightenment. Vladimir Jurowski. Hyperion, 1 CD. Spontaniczna muzykalność 25-letniej rosyjskiej skrzypaczki oraz fantazyjna zamaszystość Jurowskiego to najważniejsze składniki wykonania, które nas osobiście przekonuje całkowicie i bezapelacyjnie nutą leciutkiej nonszalancji. A jest ona – w naszej opinii – niezwykle potrzebna podczas odtwarzania utworów skłaniających do przybierania tonów zbytniej powagi. Reżyseria dźwięku – znakomita.
Mozart. La Finta Giardiniera. Freiburger Barockorchester. Rene Jacobs. 3 CD. Harmonia Mundi. Wczesna opera buffa w opracowaniu dokonanym już po śmierci Mozarta, dzięki czemu zyskała ona orkiestrację typową dla późnego stylu Wolfganga Amadeusza. To młodzieńcze dzieło kompozytora, którego inwencja już wtedy znacznie wykracza poza zwykły talent, daje momentami zasmakować głębi jego najważniejszych dzieł operowych, ale bez przesady i popadania w egzaltację – jest bowiem przede wszystkim „Fałszywa ogrodniczka” utworem pozwalającym pławić się w rozkosznej muzyce o powabie tym większym, że podkreślonym doborem świetnych solistów.
Vivaldi. L’Oracolo in Messenia. Europa Galante. Fabio Bondi. Virgin Classics, 2 CD. Światowa fonograficzna premiera opery zrekonstruowanej przez Fabiego Biondi. Trwająca 150 minut historia, obfitująca w wątki polityczno-kryminalne ze szczyptą matrymonialnych, jest pasmem porywających popisów wokalno-orkiestralnych, których wartości w żaden sposób nie umniejszy znajomość tysięcy innych, jakże podobnych, lecz z jakimż smakiem cieniowanych numerów stworzonych przez Vivaldiego.
Alexandre Tharaud. Le Boef Sur Le Toit. Swinging Paris, Virgin Classics, 1CD. Pełna humoru, zjadliwych przeróbek, ciętych parodii i błyskotliwych cytatów ścieżka muzyczna do nocnego życia słynnego w latach 20. ubiegłego wieku paryskiego kabaretu „Byk na dachu”, w którym bywali znamienici przedstawiciele ówczesnej bohemy. Muzyka m.in. Gershwina, Kalmana, Ravela, Milhauda, Kerna, Chopina, a nawet Wagnera, mnóstwo gości, różnorodność form oraz szampańska zabawa – to wszystko czyni z tej płyty okazję do powtórzenia dekadenckiego melanżyku w stylu Kiki de Montparnasse.
