Julia Holter. Loud City Song. Domino. 1 CD. Wysoce przetworzony avant-pop, który meandruje między minimalistycznym modernizmem, syntetyczną postmoderną, elektronicznym ambientem i poetycką klasyką. Mimo tylu sprzecznych inspiracji płyta ma swoisty klimat, który mógłby być ścieżką dźwiękową do refleksyjno-mglistego filmu o współczesnych metropoliach. Holter świetnie żongluje nastrojami i gatunkami, a jej umiejętności aranżacyjne podążają wyraźnie w stronę zaawansowanego instrumentalnie jazzu. Świeże, inteligentne, odkrywcze i świetnie nagrane.
Nine Inch Nails. Hesitation Marks (Audiophile Mastered Version). Sony. D ↓. Gęsta, audiofilska wersja najbardziej elektronicznej płyty NIN. Przez wielu zaprzysięgłych fanów Trenta Reznora uznana za przejaw gnuśności i zapyziałego drobnomieszczaństwa, o czym świadczyć ma m.in. marginalne potraktowanie gitar oraz zdecydowany nadmiar śpiewnych fraz, lekkich rytmów oraz trybu energooszczędnego. Cóż, może rzeczywiście NIN brzmi czasami jak cywilizacyjny wzorzec, ale gdzieś tam w tle zawsze słychać echo szatańskiego szyderstwa.
Johann Joachim Quantz. Flute Concertos. Mary Oleskiewicz. Concerto Armonico. Miklos Spanyi. 1CD. Naxos. Cztery koncerty fletowe kompozytora, który fascynował się w swojej młodości Handlem i Vivaldim, co doskonale słychać ku rozkoszy serc i przyjemności umysłów. Wykonawcami są wybitni fachowcy – flecistka Mary Oleskiewicz jest odkrywczynią zamieszczonego tu koncertu QV 5:238, a Miklos Spanyi i Concerto Armonico są doskonale znani z serii płyt prezentujących muzykę CPE Bacha na płytach wytwórni BIS. Produkcja NAXOS w niczym nie ustępuje szwedzkim realizacjom słynącym z przepysznej finezji.
Tedeschi Trucks Band. Made Up Mind. Sony. 1CD. Zestaw rewitalizacyjny z najlepszym amerykańskim blues-rockiem, ocierającym się o grass, funk, soul i jazz. 11-osobowa kapela gra muzykę, która sprawia niekłamaną radość, w żaden sposób nie jest przekombinowana, została świetnie skomponowana i choć nie zaskakuje oryginalnością, to ma w sobie energię właściwą beztroskim wygłupom przy soczystym grillu i ze słoikiem księżycówki. Wyborny dźwięk, który powstawał z wykorzystaniem wyłącznie analogowego sprzętu. To jest jedna z tych płyt, które od razu trzeba kupować na winylu.
Antonio Vivaldi. Estro Armonico – Libro secondo. Cafe Zimmermann. Alpha 1CD. Bajeczne brzmienie, niezwykłych lotów utwory koncertujące na pojedyncze oraz dwoje i troje skrzypiec oraz koronkowe wykonawstwo – to wszystko składa się na jedną z najlepszych tegorocznych pozycji adresowanych do miłośników baroku. Płyta, która natychmiast powinna być włączona do wszystkich programów psychoterapeutycznych odbywających się w czasie jesienno-zimowej depresji. Fenomenalne wydawnictwo!
